The Hunger Games

In THE HUNGER GAMES is onze maatschappij lang geleden vergaan. De nieuwe orde in deze actiefilm verzamelt jaarlijks twee dozijn tieners, om ze tot de dood te laten strijden. Hoera! Tieners die elkaar afmaken in een grimmige postapocalyptische wereld! Een kindervariant op het geweldige THE RUNNING MAN met Arnold Schwarzenegger? Min of meer. Helaas wel met de nadruk op kindervariant.

THE HUNGER GAMES is een adaptatie van de populaire boekentrilogie die onder dezelfde naam verscheen. Na TWILIGHT en HARRY POTTER dus opnieuw een fantasyverfilming voor jongvolwassenen. Handig, die boekenschrijvers, zij weten precies wat leeft onder moderne tieners. Hollywood hoeft alleen maar op hun geldgolf mee te surfen: fans komen meestal toch wel kijken. Maar het blijkt niet altijd gemakkelijk om een verhaal geslaagd naar het scherm te vertalen, zo bewijst dit eerste deel uit de trilogie. THE HUNGER GAMES is ondanks de belofte van een goed verhaal namelijk gewoon... saai.

De aanloop naar de strijd duurt lang, pas na een uur ongeveer worden de tieners tegen wil en dank de arena ingekieperd. In dat uur leren we Katniss kennen, een strijdbare dame uit District 12, één van de twaalf districten die allemaal om de hoofdstad liggen. Elk district levert jaarlijks een jongen en een meisje af voor de Hongerspelen. Het iele zusje van Katniss wordt gekozen, maar Katniss neemt haar plaats in. Vreemd genoeg voelt juist deze lange aanloop nooit als langdradig of saai: de film ademt sfeer en ziet er mooi uit. De dystopische toekomstvisie zoals hier geschetst is bizar, zoals het ook gewoon hoort in een film met dit thema. Groteske kostuums en make-up, futuristische setaankleding in een retro jasje en dat allemaal in een wereld die aandoet als een gemaskerd bal waar iedereen aan de psychedelische drugs is.

De film wordt pas saai wanneer de tieners elkaar eindelijk omleggen. Inderdaad, precies op het moment dat het spannend moet worden. We hebben dan nog anderhalf uur voor de boeg. Grootste minpunt: de setting verandert van futuristische stadsdecors naar een simpel bos. Een bos, met bomen. Best wel saai. Verder blijken de tieners ook maar gewoon mensen, de uitvergroting van de meeste personages die we in het eerste uur leerden kennen wordt in de arena teniet gedaan. Kijk naar THE RUNNING MAN, waarin Schwarzenegger het opneemt allemaal bizarre eindbazen. Katniss neemt het op tegen suffe leeftijdsgenootjes zonder uitvergrote en groteske karaktereigenschappen. Niemand weet een permanente indruk te maken. Oh, er gaat weer iemand dood? 't Zal wel.

Neem ook BATTLE ROYALE als voorbeeld, die knotsgekke Japanse actiefilm met hetzelfde uitgangspunt: een groep tieners wordt op een eiland gedropt en moet elkaar in duo's afmaken. Ze krijgen een enkelband om. Sterft je partner, dan ontplof jij. Raak je te ver van je partner gescheiden? Kaboem. Lekker grof, lekker dik en vooral lekker smerig. THE HUNGER GAMES blijft veel braver dan dat, begrijpelijk ook gezien de doelgroep, maar de film biedt daarnaast niets extra's om zich op een andere manier van die braafheid te ontdoen. De sterke hoofdrol van Jennifer Lawrence en de bijrollen van Elizabeth Banks, Woody Harrelson, Stanley Tucci en Donald Sutherland kunnen deze anderhalf uur durende survival met af en toe een sterfgevalletje niet redden.