Oz the Great and Powerful

Vier jaar na zijn duistere griezelfilm DRAG ME TO HELL keert Sam Raimi terug naar de bioscoop, maar ditmaal met zuurstoktinten: zijn OZ THE GREAT AND POWERFUL heeft een minstens zo uitgesproken kleurenpalet als de klassieker uit 1939. De film begint niettemin in zwart-wit, knipogend naar de sepiatinten uit de versie met Judy Garland. In tegenstelling tot die eerste en vele latere versies is dit echter geen adaptatie van het ruim honderd jaar oude boek The Wizard of Oz, maar een recentelijke en in Hollywood verzonnen voorganger van dat verhaal.

Er wordt zodoende de vrije loop genomen met het bronmateriaal, zonder dat Raimi zich al teveel vrijheden permitteert. Wie overigens vreest voor een miskleun zoals ALICE IN WONDERLAND à la Burton kan zijn angst laten varen, want zo banaal en kitscherig als die film wordt dit absoluut niet. En ook al is OZ THE GREAT AND POWERFUL een verre van imponerende blockbuster, het sprookje heeft veel sterke momenten.

Die zitten vooral in de eerste helft, waarin Raimi aantoont waarom hij nog steeds een grote naam is in Hollywood. Hij opent zijn OZ op een stoffige kermis, ergens in het Amerika van begin vorige eeuw. In een lange take voert hij langs allerlei kermisartiesten; een vuurspuwer blaast een vlam uit het dan nog vierkante frame. De digitale horizon is plat en lijkt op een achtergrondschildering van een studiofilm uit het gouden Hollywoodtijperk. Het ziet er gelikt uit in 3D. Raimi zet de toon en die voert hij door tot ver in het land van Oz.

Zijn protagonist, de kermisgoochelaar en hartenbreker Oscar Diggs (Franco), heeft weinig oog voor zijn vrienden en de herzschmerz van zijn vele verloren liefjes. Als hij door de sterke man (wiens vriendin hij schaakte) een luchtballon in wordt gejaagd, belandt Diggs in een wervelwind. Die blaast hem pardoes het land van Oz in. Het beeldformaat verbreedt en net als in de film uit 1939 is er plots overal kleur. En, nog leuker: hij ontmoet Mila Kunis als een dan nog mooi en onschuldig heksje. Zij ziet Diggs aan voor de tovenaar van Oz, die haar land gaat bevrijden van de kwade heks van het westen.

Wat volgt is een introductie van het Land van Oz, via de gele klinkerweg richting Emerald City en een Porseleinen dorpje. Ondertussen wordt een vliegend aapje zijn volgeling, breekt hij het hart van Kunis, probeert hij de heks van het Oosten (Rachel Weisz) te versieren en gaat hij op een missie om de heks van het Westen (Michelle Williams) te vermoorden. Ingrediënten die in een visuele vertelling prachtig kunnen uitpakken, maar Raimi schuift het verhaal steevast naar voren. Daar wringt hem het zilverkleurige muiltje (niet het rode muiltje, want door een rechtengeschil met Warner mocht Disney de iconische stappers niet in de film gebruiken). De film duurt ruim twee uur en dat is lang voor een verhaal dat we al talloze keren zagen. Diggs is een zelfingenomen neptovenaar die leert wat vriendschap is, vriendelijkheid, liefde. Bla, bla, bla. Het is een smet op een film die, met name visueel, bijzonder goed en bij vlagen gedurfd begint.