The Ghostmaker

Mauro Borelli regisseerde meerdere films, maar is in Hollywood vooral een veelgevraagd illustrator van genrefilms als SLEEPY HOLLOW, HULK en PIRATES OF THE CARIBBEAN. Maar kan hij naast tekenen ook regisseren? Hoewel de plot op de achterkant van de dvd-hoes origineel en veelbelovend klinkt, blijkt Borelli's THE GHOSTMAKER na een bijzonder lang anderhalf uur niet meer dan een slap aftreksel van FLATLINERS. Ja, die ruim twintig jaar oude film van Joel Schumacher met Kiefer Sutherland en Julia Roberts. Ook daarin balanceert een groepje bevriende studenten op de rand van de dood.

In THE GHOSTMAKER leren we twintiger Kyle kennen als een drugsverslaafde student met geldproblemen. Hij heeft verkering met de mooie Julie, die haar zaakjes wel op orde heeft en zich ergert aan Kyles uitgavenpatroon. Tijdens zijn werk als schoonmaker vindt Kyle in het huis van een oude vrouw een dubieuze middeleeuwse doodskist. Nonchalant als hij is, laadt hij de doodskist achteloos in zijn auto. Als Kyle even later vrienden op bezoek krijgt, trekken ze de stoute schoenen aan en kruipen in de kist. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.

De eerste aantal keren zijn ze zich nog van geen kwaad bewust. Eenmaal uit de doodskist geklommen veranderen de drie vrienden namelijk in AVATAR-achtige blauwe geesten met speciale gaven. Zo kan een van hen ineens weer lopen en krijgt Kyle het inzicht dat zijn drugverslaving hem toch echt ooit de goot in zal krijgen. Maar na wat experimenten blijkt dat Magere Hein weinig gecharmeerd is van dodenrijkreizigers en ze een voor hen zal komen halen voor een permanent verblijf aan de andere zijde.

THE GHOSTMAKER is het net niet. De dialogen zijn zwak en stuwen het verhaal niet in de juiste richting. Ook de potentie van de plot om de doodskist als metafoor voor Kyle's drugsmisbruik te laten ontvouwen wordt na een eerste aanzet aan de kant geschoven en metersdiep onder de groene zoden begraven ten faveure van slappe visuele effecten met Magere Hein als dieptepunt. Al heeft dit CGI-lachertje ook nog wel enige charme, en is hij in elk geval het enige personage dat weinig verkloot aan zijn rol.

Wellicht heeft regisseur Borelli gewoon een compilatie gemaakt van al zijn favo horrorklassiekers en is hij in zijn enthousiasme zelf ook de draad kwijt geraakt. Cultliefhebbers kunnen hier wel een avondje pret om hebben, maar voor serious business is het toch beter om twintig jaar terug in de tijd te gaan naar FLATLINERS.