Midnight in Paris

Ooit was Woody Allen een innovatieve regisseur, die zijn publiek verraste met unieke cinema. Inmiddels is dat al lang niet meer zo: we zijn gewend aan zijn stijl, en weten wat we kunnen verwachten als hij weer een nieuwe film maakt. Daarom krijgt hij vaak het verwijt repetitief te zijn. Onterecht: waarom zou hij niet doen waar hij goed in is? Ieder jaar maakt hij een vermakelijke, kleine komedie die de moeite meer dan waard is. MIDNIGHT IN PARIS is daar misschien wel het beste voorbeeld van: het is de meest Allenesque film die hij in tijden maakte, en ook een van de leukste.

Al zijn handelsmerken zijn aanwezig: een cynische, maar romantische hoofdpersoon die op zoek is naar een bevredigender bestaan: het belachelijk maken van pretentieuze intellectuelen en natuurlijk de onvermijdelijke relatieproblemen. Owen Wilson is Gil, een weinig succesvolle schrijver die met zijn vriendin op vakantie is in Parijs. Iedereen die hij ontmoet, verveelt hij met mijmeringen over hoe fantastisch de stad in de jaren twintig was. Toen grote schrijvers en kunstenaars er samenkwamen om in pittoreske cafés te discussiëren over hun werk. Dat is de tijd waarin Gil had willen leven. Naast het gevoel op het verkeerde moment geboren te zijn, is er nog iets dat hem plaagt: het wel erg amicale contact tussen zijn vriendin Inez (Rachel McAdams) en de dikdoenerige kunstkenner Paul die in alle opzichten succesvoller is dan Gil.

Kortom, Gil is het personage dat Allen twintig jaar geleden zelf gespeeld zou hebben. Wilsons vertolking komt dan ook dicht in de buurt van een Allen-imitatie, maar nooit in zoverre dat het storend wordt.

Net als we denken dat we ongeveer weten waar het verhaal heengaat, introduceert Allen een schitterend stukje onverklaarde magie à la THE PURPLE ROSE OF CAIRO: Gil wordt uit het niets opgepikt door een tijdreizende auto, die hem terugbrengt naar de jaren twintig. Hier ontmoet hij zijn helden: F. Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, Gertrude Stein. Hun bestaan blijkt precies zo romantisch als Gil zich altijd voorstelde.

De charme van MIDNIGHT IN PARIS zit hem grotendeels in de enthousiaste vertolkingen van de historische figuren die Gil tegen het lijf loopt. Corey Stoll is hilarisch als overdreven masculine Hemingway , en Kathy Bates speelt Gertrude Stein precies zoals haar lezers zich haar waarschijnlijk voorstellen. Het zou zonde zijn om veel te verklappen over de andere bijrollen, maar ze worden allemaal gespeeld met humor en historisch bewustzijn.

Dit is alles wat je verwacht van een Woody Allenfilm: charmant, geestig, en gemaakt met passie en enthousiasme. Op een klassieker als ANNIE HALL hoeven we niet meer hopen, maar MIDNIGHT IN PARIS heeft meer dan genoeg om zijn fans in een goede bui te brengen.