Funny People

Judd Apatow (1967) werkt als schrijver, consulent en producent al sinds de vroege jaren negentig in de Amerikaanse komediewereld. Deed televisiewerk voor Tom Arnold, Ben Stiller en Garry Shandling, schreef het script voor THE CABLE GUY, de goed ontvangen maar geflopte zwarte komedie met Jim Carrey, en bracht als regisseur, schrijver of producent een frisse, nieuwe wind in de Amerikaanse komedie met onder andere THE 40 YEAR OLD VIRGIN, KNOCKED UP, SUPERBAD, DRILLBIT TAYLOR, STEP BROTHERS en PINEAPPLE EXPRESS.

Zoals de onlangs overleden John Hughes in de jaren tachtig kent ook Apatows oeuvre een zeer herkenbare signatuur. Vaste elementen zijn hechte jongensvriendschappen en de mengeling van grove grappen, plaatsvervangende schaamte en tedere, oprechte momenten. Tot de acteurs met wie hij graag samenwerkt horen Seth Rogen, Jonah Hill, Paul Rudd en zijn echtgenote Leslie Mann. Ook FUNNY PEOPLE past precies in dit vlot uitdijende oeuvre, maar dit maal werkt de mix van komedie en drama minder. In plaats van plaatsvervangende schaamte nu veel overbodige herhaling en een hemeltergende lengte van tweeëneenhalf uur.

Adam Sandler, midden jaren zeventig het huisgenootje van Apatow in Los Angeles, speelt de komiek George Simmons. Succesvol in hersenloze humorfilms, maar eenzaam als hij ernstig ziek blijkt. Het brengt Simmons tot inkeer. In zijn laatste dagen wil hij oude fouten rechtzetten zoals eindelijk erkennen dat vreemdgaan hem ooit zijn grote liefde kostte. Hij huurt de opkomende standup komiek Ira Wright (Seth Rogen) in om hem gezelschap te houden. Echt gezellig wil het overigens niet worden, want Simmons is ondanks zijn ziekte een onuitstaanbare man. Zachter misschien, maar nog altijd grof en onverdraaglijk. Toch doet hij zijn uiterste best om zijn ex-vriendin los te weken van haar echtgenoot, een sterke rol van Eric Bana.

Het siert Apatow dat hij in FUNNY PEOPLE de rol van Adam Sandler zo irritant heeft durven te houden. En vooral omdat de films van komiek Simmons zo lijken op die van de echte Sandler, waardoor je je afvraagt in hoeverre Simmons en Sandler op elkaar lijken: speelt ook Sandler alleen voor geld en snel succes in die eindeloze rij sneue komedies? Vreemder is de keuze van Apatow om de film tussen enkele wat ernstige momenten door van begin tot einde vol te proppen met penis-, poep- en piesgrappen. Het voelt hier geforceerd en overbodig. De lengte wreekt zich naast deze herhaling van flauwe grappen vooral wanneer George en Ira bij zijn ex-vriendin op bezoek gaan, een eeuwigdurend gedeelte dat de vaart compleet uit de film haalt. Het kruit is dan al op voor de laatste scènes, en het afgeraffelde einde kopt de film definitief naar een waardering van twee magere sterren.