Young Adult

‘Young Adult', zo wordt het soort tienerroman genoemd, dat Mavis Gary (Charlize Theron) schrijft. Waverly Place heet de boekenserie en haar alter ego daarin, Kendall Strickland, is net zo mooi, oppervlakkig en vol van zichzelf als Mavis in haar eigen schooltijd was - en eigenlijk nog steeds is.

Maar Mavis' wereld is ingestort. De uitgeverij stopt met Waverly Place en ze heeft net het bericht ontvangen dat jeugdliefde Buddy Slade (Patrick Wilson) gelukkig is getrouwd en een kind heeft gekregen. Ze valt bijna iedere nacht dronken op bed in haar Hello Kitty-shirt. De televisie nog aan: een reality soap met Kim Kardashian...

Dan neemt ze een beslissing. Mavis reist terug naar haar geboorteplaats in Minneapolis. Haar missie: het huwelijk van Buddy Slade kapotmaken en hem zelf inpikken. Buddy weet uiteraard van niets. De eerste keer dat we hem zien, staat de kersverse papa met twee borstkolven in zijn hand.

Met haar permanente kater, hekel aan kinderen en vileine vleierijen is Mavis niets anders dan een 37-jarige ‘Psychotic Prom Queen Bitch,' zoals een oudschoolgenoot haar noemt. Matt Freehauf (Patton Oswalt) toont begrip. Mavis raakt ondanks zichzelf bevriend met de dikke en gehandicapte jongen die ze vroeger nooit een blik waardig keurde.

Het mooie aan Charlize Theron is dat de beeldschone actrice het aandurft om soms ook onaantrekkelijk en onsympathiek in beeld te komen. Ze won een Oscar voor haar rol als slonzige seriemoordenares in MONSTER. In YOUNG ADULT zijn haar trekken ronduit lelijk van ontevredenheid, verwendheid en verveling.

Tegelijkertijd verlies je nooit de sympathie voor Mavis. Dat is vooral te danken aan Jason Reitman en Diablo Cody. De regisseur van THANK YOU FOR SMOKING en UP IN THE AIR, en de flamboyante scenarioschrijfster werkten weer samen na hun Oscarwinnaar JUNO. Het duo blijkt nog steeds erg sterk.

Wie tussendoor ook JENNIFER'S BODY zag, waarvoor Cody het scenario schreef, herkent onmiddellijk haar gevatte dialogen en obsessie met de pestkoppen en losers van de middelbare school. ‘You sound like one of your crazy characters', zegt iemand tegen Mavis. Dat zou autobiografisch kunnen zijn.

Reitman maakt het af met hilarische scènes, zoals die in de boekhandel waar Mavis haar boeken wil signeren maar niemand geïnteresseerd is, of een alleszeggend shot waarin de film tot een climax komt en de boze, onvolwassen Mavis opeens heel, heel erg klein is geworden.

YOUNG ADULT mist de ontroering van JUNO, maar is nog steeds ontelbare malen origineler, scherper en geestiger dan veel andere films die voor komedie moeten doorgaan.