Jack and Jill

Niets zo irritant als een slechte komedie. Een horrorfilm die niet eng is of een actiefilm die niet spannend is, daar valt nog naar te kijken. Maar een komedie vol mislukte grappen, dat doet alleen maar pijn.

JACK AND JILL is hier een schoolvoorbeeld van: het soort film dat bewust ontworpen lijkt te zijn om geërgerde zuchten te ontlokken. De verschrikkingen beginnen al met de premisse: Adam Sandler speelt de dubbelrol van de gevatte reclamejongen Jack en zijn irritante tweelingzus Jill, die Jacks gezin veel te vaak lastigvalt met haar bezoek. Jack probeert Al Pacino (die zichzelf speelt) te boeken voor een rol in een reclamefilmpje, maar dit lijkt gedoemd te mislukken: Pacino doet geen reclames. Hij heeft echter om onduidelijke redenen een oogje op Jill. Dat is niet wederzijds, maar toch probeert Jack zijn zus in te zetten om Pacino voor de rol te strikken.

Jack moet de straight man zijn, het personage waarmee het publiek zich kan identificeren. Hij is echter een manipulatieve zak, die zijn zus misbruikt voor zijn carrière, en daar gaat de film al de mist in. Jills karakter is moeilijker te omschrijven, omdat ze geen vastomlijnd personage is: haar handelingen zijn volledig afhankelijk van wat het script op ieder gegeven moment van haar verlangt. Soms is ze een gevoelige vrouw, die het allemaal goed bedoelt, maar blind is voor de irritatie die ze bij haar omgeving opwekt. Op andere momenten is ze een grofgebekte trut die iedereen schoffeert. En in enkele scènes lijkt ze geestelijk gehandicapt: als ze op een computer de woorden 'click here' ziet staan, duwt ze met haar vingers op het scherm. Ook scheurt ze met een waterscooter door Jacks zwembad. Waarom? Joost mag het weten.

Het scenario is door drie mensen geschreven; zo te zien hadden zij alle drie een andere Jill in gedachten, en is er nooit gecontroleerd of die personages wel met elkaar overeenkwamen. Zelfs over Jills fysieke omvang is de film niet consequent: er is een scene waarin ze op een pony gaat zitten, waardoor die onmiddellijk door zijn poten zakt. Maar Jill is niet dik: ze ziet eruit als Adam Sandler in een jurk. Blijkbaar was deze dikke-mensen-grap te leuk om weg te gooien, maar zag men geen reden om hem op logische wijze in het verhaal te verwerken.

Misschien het beste voorbeeld van de luiheid van de schrijvers is de volgende dialoog tussen twee van Jacks collega's. Onthoud: geen van beiden wordt neergezet als een uitermate dom personage.

"I didn't know Jack had a twin sister. Identical or fraternal?"
"Nocturnal. Like a bat."

De clou van de grap is natuurlijk verschrikkelijk, maar de aangever is nog erger: hoezo, eeneiig of twee-eiig? Heeft niemand in het productieteam van JACK AND JILL opgemerkt dat een man en een vrouw niet biologisch identiek kunnen zijn?

Al Pacino is in deze woestijn van onkunde een oase van talent: hij speelt zijn rol met overgave en weet zich verrassend goed staande te houden. Toch is het niet waarschijnlijk dat hij zich JACK AND JILL met trots zal herinneren. In de slotscene krijgt hij het reclamefilmpje te zien waaraan hij heeft deelgenomen. Zijn reactie: "Burn it." Als metagrap de spijker op zijn kop.