Moonrise Kingdom

Wes Anderson was in de jaren negentig een innovatieve en verrassende filmmaker. Inmiddels is zijn stijl bekend en weten we precies wat we van hem kunnen verwachten. De rijk gedetailleerde shots, de droogkomische dialogen, de sociaal onmogelijke personages: iedere keer als Anderson een nieuwe film maakt, is het weer duidelijk Anderson. Datzelfde geldt voor MOONRISE KINGDOM: je mening over de regisseur zal door zijn laatste werk niet veranderen.

Daar is niets mis mee. Waar sommige regisseurs zichzelf blijven heruitvinden heeft Anderson een stijl gevonden waarin hij excelleert, en blijft zichzelf daarin perfectioneren. De verrassing van BOTTLE ROCKET en RUSHMORE is weg, maar MOONRISE KINGDOM is even onweerstaanbaar.

Twee kinderen lopen weg van huis: de vroegwijze padvinder Sam en de dromerige boekenwurm Suzy. Niet tevreden met hun dagelijks leven -Suzy heeft problemen met haar ouders en Sam is het minst populaire lid van zijn padvindersvereniging- hopen ze meer geluk te vinden door op avontuur te gaan. Gelukkig wonen ze op het fictieve New Penzance, een klein eiland vol natuurschoon dat zo uit een sprookjesboek lijkt te komen.

Sam en Suzy zijn typische Andersonpersonages: volwassen in hun gesprekken, kinderlijk in hun daden. Naïef, maar intelligent. Ja, het is onverantwoordelijk om als kind van huis weg te lopen, maar Anderson maakt zijn jonge helden zo geestig, slim en welbespraakt, dat je volledig achter hun beslissing staat: natuurlijk wil je weg uit die wereld vol volwassenen die je niet begrijpen. De bossen in, je kamp opzetten aan het strand en het echte leven ervaren. Onze jonge helden worden schitterend natuurlijk gespeeld door debutanten Jared Gilman en Kara Hayward. Misschien is het de afwezigheid van eerdere filmervaring die ervoor zorgt dat ze zich geen moment schuldig maken aan de manipulatieve trucs die je zo vaak bij kindacteurs tegenkomt. Hoe gestileerd hun dialogen ook zijn, ze spreken ze uit als echte kinderen.

Ondertussen worden Sam en Suzy gezocht door een heel scala aan vermakelijke bijpersonages. Natuurlijk is Bill Murray aanwezig, om weer eens zijn beste sombere blik op te zetten als Suzy's vader. Zijn reactie op de verdwijning van zijn dochter: met een bijl en een fles wijn de tuin in, er moet een boom sneuvelen. Tilda Swinton is op haar Tilda Swintonst als ijskoude maatschappelijk werker. Speelt ze überhaupt weleens rollen waarvoor ze niet lijkt te zijn geboren? Verrassender is Edward Norton als sukkelige hopman. Norton speelt niet vaak komische personages, en laat zien waarom dat jammer is.

Kortom, het is weer op en top Anderson. Met één verschil: vaak wordt de regisseur verweten weinig emotioneel betrokken te zijn bij zijn personages. Die kritiek zal hem hier niet ten deel vallen: Anderson voelt duidelijk mee met Sam en Suzy. En wij ook.