To Rome With Love

Woody Allen hangt de laatste jaren graag de toerist uit. Waar MANHATTAN duidelijk gemaakt is door een New Yorker die een ode aan zijn eigen stad brengt, filmt Allen zijn films over Europese steden (VICKY, CHRISTINA, BARCELONA, YOU WILL MEET A TALL DARK STRANGER, MIDNIGHT IN PARIS) met de camera van een buitenstaander, vooral gefascineerd door het soort kitscherige clichés dat je in reisgidsen tegenkomt. In TO ROME WITH LOVE is dat niet anders: natuurlijk bezoeken we het Colosseum, horen we de opera Pagliacci en komen we een flink stel Italiaanse charmeurs tegen.

Net als YOU WILL MEET A TALL DARK STRANGER is TO ROME WITH LOVE een los gestructureerde mozaïekfilm. Allen schiet vrolijk heen en weer tussen diverse verhalen, en maakt zich er weinig zorgen over of het geheel samenvalt. Eigenlijk maakt hij vier verschillende films, die als enige bindende factor hebben dat ze zich in Rome afspelen.

Er is een luchtig verhaaltje over een jongen (Alessandro Tiberi) die door zijn familie in bed wordt aangetroffen met een prostituee (Penelope Cruz), en dus besluit te doen alsof ze zijn vrouw is. Ondertussen heeft zijn echte vrouw (Alessandre Mastronardi) een affaire met een filmster (Antonio Albanese). Een ongeloofwaardige premisse, maar acceptabel binnen het universum van de klucht.

Heel anders is het absurde sprookje over een doodnormale man (Roberto Benigni, verrassend ingetogen) die van de ene op de andere dag beroemd wordt. Waarom weet hij niet: "de reden dat u beroemd bent is uw roem," wordt hem verteld. Allen is goed in dit soort bizariteiten: zie ZELIG, THE PURPLE ROSE OF CAIRO en MIDNIGHT IN PARIS. Hij komt met een onwerkelijk uitgangspunt en laat het verhaal, zonder ook maar een poging tot verklaring, tot haar logische conclusie komen.

Nog zo'n mooie fantasievondst vinden we in het verhaal over jonge architect Jack (Jesse Eisenberg) die tegen zijn zin verliefd wordt op een pretentieuze actrice, een heerlijk irritante Ellen Page. Worstelend met zijn verlangens richt hij zich tot zijn mentor, de beroemde architect John (Alec Baldwin) die hem keer op keer op zijn eigen zwaktes wijst. John heeft de gewoonte uit het niets te verschijnen en het gesprek met Jack aan te gaan, waarbij hij voor andere personages onzichtbaar en onhoorbaar blijft. Ook hier geldt: verwacht geen uitleg. Woody Allen zegt dat het gebeurt, dus gebeurt het.

Tot slot is er het segment waarin Allen zelf een rol speelt (zijn eerste in zes jaar). Hij is nog precies zoals we hem kennen: neurotisch, zelfhatend en voortdurend aan het klagen. Dat typetje blijft leuk, ook als er weinig bijzonders mee gebeurt. Allen is ditmaal een gepensioneerd dirigent, die ontdekt dat de aanstaande schoonvader van zijn zoon een schitterende operastem heeft - maar alleen als hij onder de douche staat.

Het is een hele berg ideeën, waar Allen knap maar richtingloos mee jongleert. Van een begin, een midden en een eind is nauwelijks te spreken: de film geeft ons anderhalf uur aan geestige situaties en is afgelopen wanneer hij stopt. Misschien is dat wel het punt: dat in Rome ontelbare verhalen chaotisch door elkaar lopen, en het zoeken naar betekenis en structuur een verloren zaak is. Ga gewoon mee in het ritme van de stad en geniet ervan.

Met die instelling biedt TO ROME WITH LOVE het gebruikelijke, luchtige vermaak uit de Woody Allenfabriek. Het is als een patatje bij een goede snackbar: voorspelbaar en vergeetbaar, maar behoorlijk lekker.