Movie 43

MOVIE 43 wordt in de trailers grootst aangekondigd als de smerigste en meest provocatieve komedie ooit gemaakt. Een deel van die belofte maakt de film waar: de film bevat genoeg poep, genitaliën en rassenclichés om de monocle van iedere barones in haar glas champagne te doen vallen. Aan humor is er echter een pijnlijk gebrek.

Een stel tieners gaat op internet op zoek naar "de meest verboden film ooit gemaakt", en ontdekt zo een hele reeks bizarre video's, die het merendeel van de film vormen. Een ouderwetse, ranzige sketchkomedie dus, zoals THE KENTUCKY FRIED MOVIE en MONTY PYTHON'S THE MEANING OF LIFE. Met het verschil dat de filmmakers van die films begrepen dat alléén het belachelijk maken van controversiële onderwerpen niet genoeg is; er moeten ook grappen gemaakt worden.

Verbazing is de voornaamste emotie die MOVIE 43 opwekt: waarom dacht iemand dat dit grappig was? In de meeste slechte komedies is in ieder geval duidelijk waarom en op welk moment er gelachen zou moeten worden; we kennen de conventionele constructie van een grap goed genoeg om een punchline te herkennen, of hij nou leuk is of niet. MOVIE 43 echter, geeft ons ellenlange sketches waar we enkel verward naar kunnen kijken.

Voorbeeld: een meisje van dertien beleeft in het bijzijn van haar vriendje, zijn broer en hun vader haar eerste ongesteldheid. Niemand heeft een idee hoe met deze situatie om te gaan. Met die premisse is niets mis. De sketch voelt echter aan alsof we kijken naar een matig improvisatiegezelschap, dat zojuist bovenstaande suggestie voor een scène te horen heeft gekregen, en paniekerig probeert er iets leuks van te maken. Personages schreeuwen minutenlang door elkaar heen zonder enige directie, tot de scène eindigt (met een scheet). Het publiek denkt enkel: was dat het?

Dit geldt voor het merendeel van de sketches die we te zien krijgen: de schrijvers namen genoeg met een aardige opzet (knappe man heeft een scrotum onder zijn kin; Batman gaat speeddaten; een spelletje truth or dare loopt uit de hand), en gingen er van uit dat de humor vanzelf zou komen.

Ook verbazingwekkend is de sterrencast: Kate Winslet, Richard Gere, Naomi Watts, Halle Berry en Hugh Jackman behoren tot de ongelukkigen wier CV door MOVIE 43 vervuild wordt. Dat ze bereid waren in de film te spelen, is niet eens het meest opmerkelijke; vreemder is dat ze überhaupt benaderd zijn. Het zijn goede acteurs, allemaal, maar geen komieken. En dat merk je: ze kunnen geen van allen iets aan met het absurde materiaal.

Gelukkig zijn er ook enkele acteurs aanwezig die meer ervaring hebben met het genre: Chris Pratt, Anna Faris en Patrick Warburton weten met hun komische instinct af en toe een glimlachwaardig moment uit het script te persen. Hoogtepunt is het korte optreden van J.B. Smoove. Iedere zin die hij uitspreekt is op papier waardeloos, maar zijn timing en intonatie zijn zo sterk, dat hij er zowaar een hoorbare lach mee opwekt.

Het meest positieve dat we over MOVIE 43 kunnen opmerken, is dan ook dat de film bewijst dat grote komieken ook grappig kunnen zijn zonder grappen. Jammer dus dat de film zo vaak 'serieuze' acteurs inzet. Als Kate Winslet vervangen was door, zeg, Amy Poehler, en Richard Gere door, zeg, Steve Carrell, en hen werd toegestaan hun dialogen zelf aan te passen, dan was MOVIE 43 misschien een aardige komedie geweest. De potentie voor humor is immers in veel van de sketches aanwezig. Helaas: MOVIE 43 is een frustrerende en verbijsterende verzameling gemiste kansen.