The World's End

Met THE WORLD'S END zijn we aan het einde van de Cornettotrilogie, die verder bestaat uit SHAUN OF THE DEAD en HOT FUZZ. Drie films van Edgar Wright, die elk een ode brengt aan een genre (achtereenvolgend de zombiefilm, de actiefilm en de sciencefictionfilm).

De filmreferenties waar vooral de eerste twee delen bol van stonden, zijn leuk voor genrefans, maar wat de films vooral zo geliefd maakt is hun hart. In alle drie staat de ontroerende en geloofwaardige vriendschap tussen de hoofdrolspelers centraal. In SHAUN OF THE DEAD waren vaste hoofdrolspelers Simon Pegg en Nick Frost twee beste vrienden die zelfs een zombie-apocalyps niet uit elkaar kon krijgen. In HOT FUZZ twee agenten die door gedwongen samenwerking steeds dichter naar elkaar toe groeien. En in THE WORLD'S END waren ze ooit vrienden, maar hebben ze elkaar al jaren niet gezien totdat Pegg een reünie regelt.

Pegg is Gary King, een veertiger die nooit afscheid heeft kunnen nemen van zijn tienerjaren. De mooiste nacht van zijn leven is nog altijd die waarin hij en zijn vriendengroepje een legendarische kroegentocht probeerden te ondernemen in hun stadje Newton Haven. De laatste kroeg op het programma, The World's End, werd toen niet gehaald. Inmiddels zijn al die vrienden hun eigen weg gegaan, en bewaren ze bepaald geen goede herinneringen aan Gary. Zeker Andy (Nick Frost) heeft er absoluut geen behoefte aan terug te keren naar Newton Haven om de kroegentocht over te doen.

De manipulatieve Gary weet iedereen desalniettemin over te halen, en daar zitten ze weer: vijf jeugdvrienden in hun oude stad (naast Pegg en Frost zien we Martin Freeman, Paddy Considine en Eddie Marsin). Gary is de enige met een grijns op zijn gezicht. Zijn pogingen om over te komen als de onbetwiste leider van een feestend zooitje ongeregeld, zijn even pijnlijk als hilarisch. En niet alleen door Peggs heerlijk irritante rol: zijn drinkgenoten zijn stuk voor stuk uitstekende straight men, die Gary's enthousiaste pubergedrag met gepast sarcasme beantwoorden. Hebben we allemaal niet ooit zo'n vriend gehad voor wie we ons eigenlijk geneerden? (Wie nee antwoordt op deze vraag, is waarschijnlijk zelf die persoon.)

Naarmate de kroegentocht vordert, wordt duidelijker hoe diep bij Gary de pijn ligt van het verlies van zijn tienertijd. Dan verandert hij van een geestige karikatuur in een tragische antiheld. De film belicht genadeloos de gevaren van nostalgie, en wordt daarmee het meest melancholische deel uit de serie.

Het getuigt van durf en talent dat Wright ons veertig minuten lang geboeid houdt met een mooie tragikomedie, voordat hij de verwachte sciencefiction erin gooit. Het plot dat zich dan ontpopt (laten we niet teveel weggeven) rammelt misschien wat, maar geeft gelukkig nooit zo veel details dat er storende gaten ontstaan. De specifieke oorzaken van veel gebeurtenissen blijven onduidelijk, en dat is maar goed ook. Veel belangrijker zijn immers de actiescènes, waarin de vijf vrienden die we inmiddels goed hebben leren kennen als weinig opmerkelijke mannen, opeens helden moeten worden.

THE WORLD'S END bevat een aantal schitterende, kleinschalige actiescènes, die de vloer aanvegen met de 'serieuzere' actiefilms van dit jaar. De choreografie is ingenieus, de camerabewegingen vloeiend, de montage effectief. Daarnaast verliest de film niets aan humor tijdens deze sequenties; de beste actie-setpiece bevat zelfs één van de komische hoogtepunten, wanneer Gary weigert zijn biertje op te geven tijdens een gevecht. Dat is bovendien een moment dat pijnlijk inzicht biedt in Gary's psyche.

Weinig actiekomedies bieden zo'n mooi uitgebalanceerde combinatie van humor, spektakel en tragiek. Scenaristen Wright en Pegg zijn meester-vertellers, die evenveel aandacht besteden aan een perfect geschreven grap als aan de plaats van die grap binnen de structuur van hun verhaal. Geen seconde wordt verspild. THE WORLD'S END klopt van begin tot eind.