Cars 2

CARS is algemeen geaccepteerd de minst geslaagde film uit de Pixarstal. Waarom dan dit vervolg? Simpel: merchandise. Pixar verdient miljoenen met de verkoop van speelgoedversies van de personages uit de film. Niet voor niets zien de auto's er in de film al uit als speelgoedauto's: hun koplampen lijken erop geplakt te zijn en hun ramen zijn duidelijk niet van glas.

Helaas blijkt ook uit zowel deel een als deel twee dat we in de eerste plaats met een reclame voor merchandise te maken hebben: de films zijn met lang niet zoveel liefde gemaakt als de andere Pixarfilms. Het verhaal is een clichématige aaneenschakeling van onlogische gebeurtenissen, met vooral als doel een serie actiescènes aan elkaar te rijgen.

De hoofdpersoon in CARS 2 is Mater, de comic relief uit het eerste deel. Mater is een oerdomme takelwagen met de stem van de Texaanse komiek Larry the Cable Guy. Domme personages kunnen grappig zijn, maar Mater is dit niet. Hij is het soort irritante idioot dat we kennen uit een miljoen slechte komedies: hij wil overal bij helpen, maar zijn stupide gedrag zorgt alleen maar voor meer problemen. Uiteindelijk vinden geen van zijn vrienden dit echter erg, want ‘hij was alleen maar zichzelf'. Een storende clichémoraal die niet thuishoort in een film van een studio die doorgaans geprezen wordt om zijn originaliteit.

Nog zo'n vervelend cliché: een stel spionnen zien Mater aan voor een briljante collega, die alleen maar doet alsof hij dom is, en daardoor betrokken raakt bij een gigantisch complot. De onwaarschijnlijkheden blijven zich opstapelen in een plot dat eerder uit de prullenbak van Dreamworks lijkt te komen dan uit de koker van de Pixarcreatievelingen.

Op één gebied is Pixar echter geniaal als vanouds: de actiescènes. Ze zijn creatief, spectaculair en overzichtelijk. Vooral dat laatste is een verademing in een tijdperk waarin de meeste actiescènes er meer op gericht lijken te zijn het publiek te verwarren dan te vermaken (we kijken naar jou, Michael Bay). Iedere scène waarin superspion Finn McMissile (Michael Caine in een imitatie van zichzelf) zijn werk doet, is een genot om te zien, en doet je wensen dat de hele film over hem ging.

Maar ondanks dat lichtpuntje hebben zelfs de grootste Pixarfans geen reden om naar CARS 2 te gaan; vrijwel alles waar Pixar om geprezen wordt, ontbreekt. Nu ja, de technische tovenarij op visueel gebied is er natuurlijk nog. Maar wie is er tegenwoordig nog onder de indruk van fotorealistische achtergronden in een animatiefilm? Visuele creativiteit is nooit Pixars sterkste kant geweest; wat de studio onderscheidde van concurrenten als Dreamworks, waren de originele verhalen en interessante personages. En die missen hier. Laten we hopen dat Pixar snel weer op niveau presteert, zodat we deze vergissing kunnen vergeten.