The Jungle Book

Disney is de laatste jaren in een nostalgische bui. Met MALEFICENT (2014) en CINDERELLA (2015) putte de studio al uit haar rijke verleden, en nu krijgt ook THE JUNGLE BOOK uit 1967 een remake. Want dat is het: een remake, geen nieuwe verfilming van de verhalen van Rudyard Kipling.

Goed, Kipling wordt wat vaker geciteerd, maar in grote lijnen volgt deze versie het verhaal van de oorspronkelijke Disneyklassieker. Het mensenkind Mowgli wordt in de jungle opgevoed door een roedel wolven, maar moet vertrekken wanneer de tijger Shere Khan het op hem gemunt heeft. Begeleid door de panter Bagheera onderneemt hij een lange en gevaarlijke reis naar de mensenwereld.

Scenarist Justin Marks verbetert het origineel. Dat was een slordige verzameling nauwelijks met elkaar verbonden scènes, met een protagonist die niet verandert, tot hij in de slotscène opeens een mensenmeisje ziet en 'verliefd' wordt. In deze versie is Mowgli voortdurend aan het leren, en leren de andere personages ook van hem. Wat het mensenkind van de dieren onderscheidt, is zijn gebruikt van gereedschap: “trucjes”, zoals Bagheera zegt, en die hebben volgens hem geen plaats in de jungle. Net als het origineel behandelt deze versie de thema's identiteit en integrafie in een samenleving, maar anno 2016 gebeurt dat op een minder dogmatische en conservatieve manier; misschien hebben Mowgli's trucjes wel iets toe te voegen aan de junglecultuur.

THE JUNGLE BOOK is de eerste van Disneys live-action remakes die het origineel overtreft. Hoewel, live-action – Mowgli (Neel Sethi, een heerlijk natuurlijke acteur) is het enige in de film dat niet uit de computer komt. De gehele jungle en al haar beesten zijn digitaal.

Daar kan de studio trots op zijn: de film is een technologisch wonder. Alle omgevingen zijn zo goed als fotorealistisch en geen moment lijkt het alsof Mowgli er niet écht aanwezig is. Maar juist om die reden kun je je afvragen wat het gebruik van digitale middelen in deze mate nog toevoegt; waarom niet in een echte jungle filmen? Goed, dat is een stuk duurder en minder gemakkelijk. Maar zijn er ook artistieke redenen? In bijvoorbeeld 300 en SIN CITY werd een digitale omgeving gebruikt om een bepaalde sfeer te scheppen. De werelden waarin die films zich afspeelden waren duidelijk nep, maar dat deed niets af aan ons kijkplezier; integendeel, die artificialiteit is deel van de filmstijl.

In THE JUNGLE BOOK is de jungle mooi op precies dezelfde manier als een echte jungle. Goed, in een aantal scènes is hij wat kleurrijker (de ontmoeting met Baloo) of juist eentoniger in kleur (de scène met Kaa); de visuele pracht van planten en bomen wordt dan overdreven en heel even kunnen we duidelijk zien dat we niet naar de werkelijke wereld kijken. Ook maakt regisseur Jon Favreau gretig gebruik van de vrijheid die de technologie hem biedt: de camera zwiert tussen bomen door op een tempo dat in een echt woud onhaalbaar zou zijn.

Maar THE JUNGLE BOOK maakt vooral nieuwsgierig naar de toekomst van digitaal filmmaken. We zijn op een punt beland waar je met CGI fotorealistische werelden kan maken. Hopelijk breekt binnenkort een nieuw tijdperk aan, waarin filmmakers niet meer naar realisme zullen streven, maar zullen onderzoeken wat CGI uniek maakt, en juist díe aspecten gaan uitlichten.

Tot slot: THE JUNGLE BOOK is één van de weinige recente 3D-films waar het 3D-effect echt opvalt – een extra reden om hem in 2D te kijken, want 3D creëert alleen maar afstand. Bovendien maakt die donkere bril enkele nachtscènes lastig te volgen. Juist bij films die het van visueel spektakel moeten hebben gaat de voorkeur vrijwel altijd naar 2D.

Het is overigens onbegrijpelijk dat de film, die in Amerika de PG-keuring ontving, in Nederland geschikt is bevonden voor 12 jaar en ouder. THE JUNGLE BOOK is een vrolijke avonturenfilm die ouders en kinderen prima samen kunnen kijken.