Sausage Party

Wanneer gaat satire te ver? Als het belerend wordt. Dat is de zonde van SAUSAGE PARTY, Seth Rogens verder geestige sociale satire over pratende etenswaren.

Alle producten in de supermarkt zijn in leven. En allemaal wachten ze met smart op de dag dat de 'goden' (mensen die boodschappen komen doen) hen meenemen naar The Great Beyond. Daar, zo geloven ze heilig, zullen ze alles mogen doen wat ze willen. Ze hebben geen enkel vermoeden dat ze in werkelijkheid gesneden, gekookt en gegeten zullen worden. De hot dog Frank (Seth Rogen) en het broodje Brenda (Kirsten Wiig), die naast elkaar in een vak staan, weten alleen dat hij eindelijk in haar mag schuiven.

Dan wordt een potje honingmosterd (Danny McBride) teruggebracht naar de winkel. Zwaar getraumatiseerd, natuurlijk, door wat hij buiten heeft gezien. Maar zijn waarschuwing komt over als wartaal. Zoals de terugkerende gevangene in Plato's allegorie van de grot, wordt honingmosterd niet geloofd.

Wel plant zijn paniektoespraak een zaadje van twijfel bij Frank, die besluit op onderzoek uit te gaan. Hij wordt bijgestaan door een bagel (Edward Norton als Woody Allen) en een lavash (David Krumholtz), die voortdurend met elkaar overhoop liggen: de joodse producten hebben immers de halalproducten uit hun schap verdreven. Dat is slechts één van de grappen over etniciteit waarin SAUSAGE PARTY grossiert. Later zien we ook een fles vuurwater (Bill Hader), vormgegeven als stereotype wijze Indiaan, die stelt dat de 'crackers' hem verjaagd hebben.

Kortom, SAUSAGE PARTY zit vol met het soort grappen waarvan vaak beweerd wordt dat je die 'tegenwoordig' niet meer kan maken. Over joden, over moslims, over Mexicanen. Opvallend dat Frank en Brenda, onze helden, juist níet voor een bepaalde etniciteit symbool staan. Of zijn ze dan wit? Nee, dat zijn de crackers al. Die we overigens nauwelijks te zien krijgen: in deze satire die zogenaamd alles en iedereen beledigt, blijft de meerderheidsgroep grotendeels buiten schot. En hoe zit het met de seksen? We weten dat alle hot-dog-broodjes vrouwen zijn. Tevens is er een lesbische taco (Salma Hayek). Verder zijn alle producten mannen. Ik maak deze observaties deels uit politieke correctheid, deels als kritiek op de slordige mythlogie van SAUSAGE PARTY.

Slordige mythologie? Het is toch maar een komedie over pratende worstjes! Ja, maar wel eentje die zichzelf verdomd serieus neemt. SAUSAGE PARTY is namelijk een film met een Boodschap. Die wordt in de finale heel nauwkeurig uit de doeken gedaan in een toespraak van Frank, die op een negatieve manier doet denken aan de moralistische afleveringen van South Park: ook een satire die op z'n best is als de schrijvers alleen maar grappig willen zijn, en op z'n meest irritant als ze menen ons uit te moeten leggen Hoe Het Zit. Daarbij is SAUSAGE PARTY lang niet zo intelligent als de film denkt te zijn. De inzichten die aan het einde geboden worden, zijn die van een stonede tiener, of liever gezegd, een man in de veertig die dat stadium nooit is ontgroeid.

Desalniettemin: er valt te lachen. Het merendeel van SAUSAGE PARTY bestaat uit aanstekelijke meligheid en bewonderenswaardige toewijding aan shock comedy. Het leukste personage is een vaginale douche, die zich gedraagt als, juist, een douche: het Amerikaanse scheldwoord voor domme macho's. Er zit heel wat rek in die grap. Dat is met name te danken aan de hilarische Nick Kroll, die zelfs voor komische-tekenfilm-begrippen bijzonder karikaturaal speelt. Verder zijn er naast alle etnische humor ook (natuurlijk) veel seksgrappen en aangenaam flauwe woordspelingen. Om in die stijl af te sluiten: jammer dat deze komedie over boodschappen moest eindigen met een boodschap.