When Marnie Was There

“Ik haat mezelf” beklaagt depressieve tiener Anna aan het begin van WHEN MARNIE WAS THERE in een voice-over. Dit is een statement dat je haast nooit in een Westerse animatiefilm zal vinden, maar in deze laatste film van legendarische Japanse animatiestudio Ghibli, past dit echter prima. Zelfs subsidiedocumenten maken hier een deel uit van het plot en niemand kijkt daarvan op. Deze animé is dan ook volledig geaard in de hedendaagse Japanse wereld. Totdat magische elementen het verhaal insijpelen. Dan wordt WHEN MARNIE WAS THERE romantisch escapisme ten top.

Anna moet letterlijk ontsnappen nadat ze een astmatische aanval krijgt in de grote stad. Ze wordt naar haar oom en tante op het platteland gestuurd. “De lucht is daar schoner” legt haar adoptiemoeder uit. Anna ziet dat anders: haar voogd verstoot haar, niemand wil haar hebben. Op een iemand na dan: Marnie. Een blond meisje - haast een prinsesje - dat op het platteland in een prachtig landhuis woont. Zij trekt Anna uit haar schulp. Samen delen ze liefde en leed.

Met de introductie van Marnie neemt deze film zijn meest interessante wending. Het lijkt haast alsof hier een prille lesbische relatie ontstaan. Dat terwijl ook steeds gesuggereerd wordt dat Marnie niet bestaat, dat ze een projectie is van Anna’s onzekerheden, een fantasievriendin voor een eenzaam en onbegrepen meisje. WHEN MARNIE WAS THERE schommelt veel tussen die realiteit en fantasie. Qua structuur lijkt het plot daardoor nog het meest op SHUTTER ISLAND, alleen dan zonder alle grimmigheid.

WHEN MARNIE WAS THERE is namelijk (op Anna’s depressie na) zo een warme en weelderige film. Ghibli maakt de meest prachtige Japanse animatie en WHEN MARNIE WAS THERE is geen uitzondering. De omgevingen en de manier waarop de personages zich bewegen zijn prachtig. Zelfs de tomaten zien er zo heerlijk uit dat waarschijnlijk het halve publiek met een pavloviaanse reactie in de zaal ernaar zit te smachten.

Wordt WHEN MARNIE WAS THERE de laatste film van legendarische Japanse animatiestudio Ghibli? Die kans is helaas zeer aanwezig nu Ghibli oprichters Hayao Miyazaki en Isao Takahata gestopt zijn. Toch voelt Yonebayashi Hiromasa’s nieuwe film niet als een slotstuk. Miyazaki’s THE WIND RISES en Takahata’s THE TALE OF PRINCESS KAGUYA van vorig jaar, dat waren afsluiters. Kersen op de taart van ’s werelds beste animatiestudio. WHEN MARNIE WAS THERE voelt vergeleken met die films meer als een tussendoortje en niet als het dessert. Maar een lekker tussendoortje is het wel; mierzoet en tegelijkertijd nog best bitter. Een prima combinatie.