The Red Turtle

Misschien waren de verwachtingen net wat hoog. Maar dat de Nederlandse animator Michael Dudok de Wit tien jaar lang aan zijn lange animatiedebuut werkte, en daarbij ook nog eens als eerste niet-Japanner werd bijgestaan door de beroemde animatiestudio Ghibli van Hayao SPIRITED AWAY Miyazaki, beloofde een hoop. En dan was er ook nog dat Oscarwinnende korte filmpje FATHER AND DAUGHTER (2000), een absoluut meesterwerk. Vijf sterren, vol emotie en slim geobserveerde details.

Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: THE RED TURTLE mist net de magie, die springerige tekeningen gecombineerd met een geconcentreerde structuur, van dat korte werk. Wat dat betreft is Dudok de Wits eerste lange animatie juist meer rigide van vorm, en minder sterk in structuur.

Dat neemt niet weg dat THE RED TURTLE meer dan de moeite waard is. Het verhaal is simpel: man spoelt aan op een onbewoond eiland. Veel is er niet: bomen, strand, wat rotsen. Ook is er een meertje met wat krabbetjes. Genoeg in ieder geval om te overleven. En dat is maar goed ook: want telkens wanneer de man met een geïmproviseerd bootje probeert te ontsnappen wordt zijn knutselwerk door een grote, rode schildpad ruw omver gebeukt.

Verfrissend is dat Dudok de Wit, in tegenstelling tot de vergelijkbare Robinson Crusoe-verhalen, niet geïnteresseerd in het herinstellen van de Westerse cultuur. Afgesloten van de wereld, moet de man juist een nieuw, eenzaam bestaan zien op te bouwen. Net als FATHER AND DAUGHTER, waarin een dochter jaarlijks terugkeert naar de plek waar ze haar vader het laatst zag, is THE RED TURTLE daardoor een melancholische film over eenzaamheid en een levenlang wachten. Een gestileerd, wonderschoon animatiegedicht dat zich qua tekenstijl ergens tussen Hergé en Ghibli in bevindt, maar met genoeg persoonlijkheid en vakmanschap om er Dudok de Wits signatuur in te ontdekken.

Dat is uiteindelijk de grootste verdienste van THE RED TURTLE: in de traditie van de beste animaties is het een film die je bewust maakt van details die we anders maar voorlief nemen. Het doorzichtige groen van een boomblaadje, de breekbare grijze lucht vooraf aan een tropische storm, een vogel die op zijn prooi af glijdt. Ineens valt op hoe mooi het allemaal is. Zoals de constant aanwezige zee op en neer deint, is THE RED TURTLE een film die langzaam over je heen wast. Een beeldenstroom in wier schoonheid je kunt dompelen, om er beter uit te komen.