Incredibles 2

THE INCREDIBLES (2004) is de beste superheldenfilm ooit gemaakt. Brad Birds eerste Pixarfilm was naast een fantastisch spektakel ook intelligente deconstructie van het genre, die nog vóór Christopher Nolan een aangenaam cynische blik op heroïsche fantasieën wierp. Er is nog steeds geen film die Alan Moores iconische strip Watchmen beter begrepen heeft.

Toen die film verscheen was Spider-Man in handen van Sam Raimi en bestond het Marvel Cinematic Universe nog niet. Veertien jaar later is het superheldenlandschap flink veranderd. Marvel brengt drie films per jaar uit en durft inmiddels complexere thema's aan te snijden en meer te variëren dan ooit tevoren. Recent had de studio creatieve hoogtepunten met GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 2, THOR: RAGNAROK en BLACK PANTHER. In die leefomgeving is INCREDIBLES 2 minder uitzonderlijk dan het eerste deel destijds. Hij staat nét een treetje boven de beste Marvelfilms, en daarmee ver onder z'n voorganger.

In de film is er geen tijd voorbij gegaan: we beginnen midden in het gevecht waarmee het eerste deel afsloot. Het enige waaraan we zien dat er bij Pixar veertien jaar is verstreken, is de enorme verbetering van de animatie. De eenvoudige grijze blokken die in THE INCREDIBLES flats moesten voorstellen zijn nu gedetailleerde gebouwen. Nu vind ik het onzinnig om in animatie te streven naar fotorealisme, maar inmiddels is Pixar in elk geval op een niveau waar dat streven niet meer leidt tot saaie of ronduit lelijke achtergronden, zoals vroeger. Wél een probleem zijn de personages. De karikaturale kop van Mr. Incredible is ontworpen voor een relatief simpele tekenstijl: met meer detail ziet hij er mismaakt uit. Maar goed, dat went. Pixar kijk ik niet voor de animatie, maar voor het verhaal.

Na het gevecht uit de openingsscène komt het Incredibles-gezin in de problemen. Het is immers verboden superheldendaden te verrichten. Bob/Mr. Incredible (Craig T. Nelson), Helen/Elastigirl (Holly Hunter), Violet (Sarah Vowell) en Dash (Huck Milner) krijgen echter steun van tech-miljonair Winston Deaver (Bob Odenkirk), een superheldenfan die hoopt de publieke opinie ten opzichte van vigilantes te veranderen. Voor zijn publiciteitsstunts wil hij Elastigirl gebruiken. Dat is wel even schrikken voor Mr. Incredible, die nu alleen maar Bob mag zijn en thuis voor de kinderen moet zorgen, terwijl zijn vrouw eropuit gaat. De uitwerking van dit sitcomgegeven geeft blijk van Brad Birds jarenlange ervaring bij The Simpsons. De stress van het ouderschap en onzekere masculiniteit zijn sinds jaar en dag dankbare thema's voor humor, in dit geval met een welkome scheut sentiment.

Waar we Bird ook altijd mee kunnen vertrouwen: actie. Of het nu gaat om kleinschalige slapstick of meeslepende setpieces, zijn talent voor creatieve, overzichtelijke actiescènes is in hedendaags Hollywood vrijwel ongeëvenaard. Dat bewees hij met THE INCREDIBLES, met RATATOUILLE, met MISSION IMPOSSIBLE: GHOST PROTOCOL en hier opnieuw. Er zijn zeker vier spektakelstukken die alles overtreffen wat er in welke Marvel- of DC-film dan ook gebeurt. Gecontroleerde chaos, rustig gemonteerd en vol verrassende, maar volstrekt logische wendingen: dat is een Brad Bird-actiescène. De opzwepende, jazzy score van Michael Giacchino geeft extra adrenaline. Geniet ervan.

De positie van THE INCREDIBLES als de absolute top van het genre is nog steeds niet in gevaar. INCREDIBLES 2 is geen meesterwerk; gewoon een prima superheldenfilm met een paar meesterlijke scènes.