Het Echte Leven

Het Echte Leven is een film over de liefde. Over echte liefde en over diens vele gedaantes. Anderhalf uur lang laat schrijver-regisseur Robert Jan Westdijk die liefde sluimeren, vlammen en verstikken. Net als in het echte leven. En om die schakel tussen film en realiteit te maken, gebruikt Westdijk de vorm van film-in-een-film. Hoofdrolspeler is Martin, een regisseur die een film maakt over een stel dat wil weten of ze wel de ware liefde voor elkaar zijn. Martin speelt zijn personage Milan zelf en zijn vriendin Simone speelt ook Milans vriendin, Simone. Westdijk gaat daarmee verder dan het gebruikelijke parallellenspel van de film-in-een-film, maar weet zijn film niet boeiend te maken.

De personages in de film van Martin willen de liefde voor elkaar bewijzen door een spelletje met te spelen waarin ze doen alsof ze elkaar niet kennen. Milan vindt dit niet zuiver genoeg en breidt het spel uit door van Simone te eisen dat ze echt verliefd wordt op een ander. Hij redeneert dat wanneer zij zelfs dan nog bij hem terugkomt, het wel ware liefde moet zijn, want die is toch voorbestemd? Dit spelletje laat uiteindelijk ook regisseur Martin niet koud, want zijn echte relatie met Simone blijkt evenmin erg stabiel.

Met zijn vierde film maakt Robert Jan Westdijk een gewaagd, soms zeer gekunsteld, soms ontroerend vormexperiment, dat natuurlijk direct doet terugdenken aan zijn opvallende debuutfilm Zusje uit 1995. Ook daarin is de vorm van de filmende Martijn die morele grenzen overschrijdt tijdens videoreportages van zijn zus Daantje meer dan een onderdeel van het vertelde verhaal: de vorm is het betekenisgevende aspect. Het maakte Zusje tot een ongekend populaire film die zelfs het Gouden Kalf voor Beste Speelfilm won. Dat zal Westijk dit keer waarschijnlijk niet lukken.

Het Echte Leven is daarvoor te gekunsteld. Westdijk maakt het de kijker met name in de eerste drie kwartier veel lastiger om zich te identificeren met beide niveaus van zijn film, terwijl de band die je opbouwt met de twee realiteiten juist zo van belang is bij deze vorm, want zonder interesse in regisseur Martin en Simone, wordt het lastig om je aandacht nog te houden bij de interactie van de personages die zij spelen. Westdijk verzuimt in de eerste helft om voldoende aandacht te schenken aan het eerste, belangrijkste niveau van de regisseur en zijn vriendin, want zoals in iedere film-in-een-film zit de werkelijke tragedie in dat ‘niet-fictieve' niveau verscholen, maar dan moet er wel wat te voelen zijn.

Dat het Westdijk toch lukt is in de eerste plaats te danken aan het scenario dat verderop in de film gerichter wordt, wat natuurlijker schakelt tussen beide realiteiten en minder tijd besteedt aan de wat flauwe scènes en zelfs bloopers vanaf de set van Martins film. Zo is het idee van de tussenkomst van crewlid Dirk, een rol van Loek Peters, zeer inventief, maar Het Echte Leven trekt daar teveel tijd voor uit. Gelukkig is er de veelbelovende actrice Sallie Harmsen die van beide Simones mooie personages weet te maken waar dichter-acteur Ramsey Nasr voluit tegenaan kan schmieren. En dat de rol van Martin een alterego schijnt te zijn van regisseur Westdijk voegt weer een extra niveau toe aan deze openingsfilm van het 28ste Nederlands Filmfestival. Misschien zit daar wel weer een nieuwe film in.