The Domino Effect

Drie jaar geleden vatte regisseuse Paula van der Oest het plan op een film te maken over hoe de economische crisis het leven van mensen beïnvloedt. Dat werd uiteindelijk THE DOMINO EFFECT, een grootst opgezette mozaïekfilm die de wereld als een soort dominospel voorstelt: doordat mensen wereldwijd steeds meer van elkaar afhankelijk zijn, kan de kleine tegenslag van de één, als een in dominospel, ook voor anderen een reeks tegenslagen in gang zetten.

Via deze logica laat Van der Oest in THE DOMINO EFFECT verschillende verhaallijntjes in elkaar grijpen en toont ze hoe de economische crisis zich steeds verder over de wereld verspreidt. Dus: wanneer in Amerika een bestelde huwelijkstaart niet kan worden betaald, heeft dat financiële gevolgen voor Rahul in India die vervolgens bankfraude pleegt, waardoor een Chinese zakenman zijn vermogen verliest en zodoende de bij hem bestelde auto's niet langer kan leveren aan een Rotterdamse auto-importeur, die daardoor zijn Zuid-Afrikaanse kinderoppas moet ontslaan, waardoor... Enzovoorts.

Uit deze gekozen mozaïekvorm spreekt een ambitie om een werelds verhaal te vertellen - een ambitie die in ieder geval beloond werd met een gouden kalf voor beste regie op de afgelopen editie van het Nederlands Filmfestival. Vakkundig straalt THE DOMINO EFFECT dan ook internationale allure uit en kan rekenen op een goede internationale cast (met onder andere James D'arcy, Harriet Walter, Bracha van Doesburgh en Theo Maassen), een overtuigend sobere aankleding en een verhaaltechnisch gewaagd script dat de levens van de verschillende personages naadloos in elkaar weet te vlechten.

Toch schiet Van der Oest juist door deze mozaïekstructuur en veelheid aan personages uiteindelijk haar doel voorbij: ze slaagt er namelijk niet in haar grote, globale inzichten te koppelen aan persoonlijke, menselijke drama's. Doordat de meeste personages niet verder komen dan schetsmatige clichés en zodoende slechts dienstbaar zijn aan het verhaal, of in het ergste geval gewoonweg ongeloofwaardig zijn, komt geen van hen daadwerkelijk tot leven. En blijft de toeschouwer achter met een dubbel gevoel: bewondering voor de grote, ambitieuze schaal van het verhaal, teleurstelling over het gebrek aan emotie.