Hemel

‘Ik heb zin om met je mee te gaan. Ik heb een hele natte kut.' Als versierster windt de knappe, begin twintiger Hemel (een moedige rol van nieuwkomer Hannah Hoekstra) er geen doekjes om. Haar contact met mannen draait voornamelijk om seks. Toch is Hemel geen verleidster: haar avances zijn agressief en haar seksuele openheid heeft meer iets van een aanval dan een uitnodiging. Wanneer de Algerijnse jongen die ze mee naar huis neemt, na een wilde avond strelend haar nek kust, geeft ze hem simpel te verstaan: ‘Ik hou niet zo van naspel'. Intiem moet het vooral niet worden.

HEMEL is het ambitieuze speelfilmdebuut van Sacha Polak, bekend van de korte films DRANG (2008) en ONDER DE TAFEL (2008), en geschreven door Helena van de Meulen die eerder het scenario van Mijke de Jongs BLUEBIRD (2004) en JOY (2009) verzorgde. Het is een onconventionele en op zijn beste momenten uitdagende karakterstudie, dat niet een samenhangend verhaal vertelt, maar is opgedeeld in acht korte episodes: op zichzelf staande schetsen waardoor de toeschouwer langzaam inzicht krijgt in het op het eerste gezicht agressieve, cynische karakter van Hemel.

Net als van de Meulens eerdere scenario's is HEMEL in essentie een grillig portret van een jonge vrouw, maar onder Polaks regie krijgt haar script ook iets dromerigs. Door de experimentele vertelvorm, de soms wiegende cameravoering en gebruik van out of focus beelden lijkt de naar zichzelf zoekende Hemel bijna in een schemerzone te leven. Deze bijzondere aanpak maakt HEMEL een veelbelovend debuut dat Polak op de kaart zet als eigenzinnig talent - ze kreeg niet voor niets de FIPRESCI award uitgereikt tijdens de afgelopen editie van het internationaal filmfestival in Berlijn; maar af en toe verdwaalt de film ook in haar experimentaliteit en dromerigheid en verliest de kijker zijn interesse voor dit toch al moeilijk doordringbare personage.

Gaandeweg krijgen we steeds meer zicht op wat er achter Hemels seksueel agressieve voorkomen schuilt: ergens blijkt er een emotioneel kwetsbaar meisje verscholen dat zichzelf kwijt is. Maar waar raakte Hemel zichzelf kwijt: kan het de zelfmoord zijn van haar moeder? De dubieuze relatie die Hemel onderhoudt met haar charmante, maar wereldvreemde vader (Hans Dagelet)? Het gebrek aan liefde in haar omgeving? Of wil de film een groter thema aanraken: de problemen van een sterk geseksualiseerde samenleving? HEMEL weet net niet genoeg losse eindjes aan elkaar te knopen.