Vreemd Bloed

De slagersfamilie waar we in VREEMD BLOED mee kennismaken is er eentje van de oude stempel; aan het hoofd een driftige en koppige vader (Wim Opbrouck), die niet praat maar blaft. Aan zijn zijde een volgzame echtgenote. En dan nog vier zoons die van kinds af aan worden gedrild om in hun vaders voetsporen te treden, zowel wat vak als gedrag betreft. De eerste drie zonen zijn Cor, Bolle en Arie. Zij luisteren naar hun vader en worden dag in dag uit klaargestoomd om eens de zaak van vader over te nemen. De vierde is anders; alhoewel hij is vernoemd naar zijn bitse grootvader die zijn vader heeft gemaakt tot de huistiran die hij is, lijkt Jere (Jelle de Jong) in niets op hen. Hij is het buitenbeentje, een dromer die tot razernij van zijn vader liever indiaantje speelt dan bij zijn broers rondhangt in de slagerij. Gelukkig staat zijn oma (Viviane de Muynck) aan zijn kant en verdedigt hem wanneer zij kan.

VREEMD BLOED speelt zich af in de late jaren zestig en zeventig, een tijd van veranderende gewoontes die ook de ouderwetse familieslagerij bereiken. Als de overheid strengere eisen stelt aan de hygiëne en er niet meer thuis mag worden geslacht, verlaat zoon Cor de familieslagerij om in de nieuwbouwwijk even verderop een eigen, moderne slagerij te beginnen. Van het algemene slachthuis betrekt Cor zijn vlees, door vader omschreven als "vlees van vreemde beesten met vreemd bloed". Ook verkoopt Cor nieuwe producten zoals paté, waar zijn vader van gruwelt. Jere is nog te jong om zijn eigen weg te gaan, maar om aan thuis te ontsnappen en om in de buurt te zijn van Lina, de mooie Italiaanse vriendin van zijn oudste broer, besluit hij zijn broer te helpen in de nieuwe winkel. Langzaam brokkelt de wereld van vader af en spreiden de vier zoons hun vleugels uit. Het kost Jere als buitenbeentje de meeste moeite en hij heeft de hulp van zijn oma hard nodig.

De titel Vreemd bloed slaat in dit door Maria Goos geschreven speelfilmdebuut van theater- en televisieregisseur Johan Timmers niet alleen op het nieuwe vlees, maar ook op Jere, op de nieuwe slagerijen, op exotische producten zoals paté, op de komst van de nieuwbouwwijk en op Lina, de Italiaanse die hem laat dromen van een nieuw leven. Waar een onderwerp als dit lijkt te schreeuwen om een hardrealistische benadering zoals we die kennen van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne heeft Maria Goos (CLOACA, FAMILIE, LEEF) het oorspronkelijke idee van Timmers een andere, wat surrealistische draai gegeven in de traditie van Alex van Warmerdam. De vader is hier niet alleen Jeres vader met zijn eigen karakteristieke kenmerken, maar wordt opgevoerd als dé oerslager, zoals je je die voorstelt in een sprookje of nachtmerrie. Ook de nieuwbouwwijk, de mooie Italiaanse Lina en de boerenbruiloft zijn bijna archetypische elementen, zoals we die kennen uit Van Warmerdamfilms als DE NOORDELINGEN.

Alhoewel VREEMD BLOED wat doorslaat in zijn groteske aanpak, het overdadig gebruik van beelden van bloed en lappen lillend vlees en het ontbreken van de nodige rustmomenten leidt het script van Goos, de uitstekende cast en de prachtige artdirection je toch soepel langs deze door dik aangezette personages bewoonde, absurdistische wereld. Mits je bestendig bent tegen de volvette benadering waarin zelfs de moederkoek direct de pan in gaat en even later gebakken wordt geserveerd aan kleine kinderen, kijkt VREEMD BLOED vlotjes weg als een naargeestig, Felliniesque sprookje waarin je zonder op adem te komen voortdurend van de bittere lach in de plaatsvervangende schrik schiet. Maar dat alles wel in de geruststellende gedachte dat ook dit weinig zachtzinnige verhaal hoe dan ook zal eindigen met een gelukkige afloop, want dat doen sprookjes allemaal.