Zombibi

In tijden waarin cultuurminnend Nederland in een foetushouding huilend in een hoekje van de kamer op een stapel afgewezen subsidieaanvragen ligt, kregen Erwin van den Eshof en Martijn Smits het voor elkaar om met behulp van een postercollage een zak geld los te praten bij RTL en A-Film voordat ook maar een letter van het script op papier stond. Zo kan het dus ook. De scenarist Tijs van Marle ging hiermee aan de slag en het eindresultaat is vanaf vandaag in de bioscoop te bewonderen. Na de premièrevertoning vertelde Van Marle dat hij ernaar streefde om een multicultikomedie te creëren waarin de nadruk niet lag op de integratieproblematiek, maar op de daaruit voortvloeiende humor wanneer er een zombieplaag in de mix wordt geslingerd.

De politiek correcte medemens zal niet zeer geamuseerd zijn van de karikaturale rollen die vervuld worden door Uriah Arnhem als clowneske loebas en Mimoun Ouled Radi als Mocro hosselaar. Daarentegen zet de film zijn protagonist Aziz (Yahya Gaier) neer als de meest sympathieke, humane persoon in de film en zijn de kaaskoppen in de film minstens zo overdreven cartoonesk, waarbij Gigi Ravelli's vertolking van de maniakaal om zich heen meppende Kim een speciale vermelding waard is. Oftewel, iedere bevolkingsgroep wordt in min of meerdere mate belachelijk gemaakt, waardoor de film de gebruikelijke valkuilen vermijdt die multiculticinema vaak prekerig of belegen maakt.

Smits en van den Eshof steken hun liefde voor de genrefilm niet onder meubelstukken en de film zit vol met verwijzingen naar cultklassiekers als BRAINDEAD, EVIL DEAD II en SCARFACE, terwijl er ook aan de recente zombiefilm SHAUN OF THE DEAD wordt gerefereerd. De filmmakers en het special effectsteam verdienen een dikke pluim, aangezien ze de -deels gesuggereerde- gore effectief inzetten, zowel met gebruik van schmink en nepbloed alsmede met digitale effecten. Een azijnpisser zou natuurlijk kunnen vallen over het feit dat sommige FX-shots niet hetzelfde niveau hebben als je zou verwachten in een grote Hollywood-film.

Als je bedenkt dat ZOMBIBI in bijna de helft van de draaidagen is opgenomen die de makers voor ogen stond en er daardoor enkele scènes zijn gesneuveld die de film nog wat extra vaart hadden gegeven, is de film een bewonderenswaardige prestatie en vergeef je de makers enkele oneffenheden in het plot. Alhoewel de film overduidelijk is gericht op een jong publiek, wat blijkt uit het gebruik van groen slijm in plaats van traditionele bloederige ranzigheid en de casting, is er voor iedere liefhebber van het genre genoeg te genieten. ZOMBIBI is geen revolutionaire doorbraak in de filmgeschiedenis, maar het is wel degelijk een vlotte, vermakelijke en vernuftig gemaakte genrefilm. Dat zouden meer mensen moeten doen.