Total Recall

Wat maakt een goede remake? Sommige remakes slagen omdat ze iets geheel nieuws doen met het concept van het origineel, zoals Cronenbergs THE FLY en Carpenters THE THING. Anderen omdat ze trouw blijven aan de bron, maar een moderne update geven, zoals Jacksons KING KONG. Helaas zijn de meeste remakes niets meer dan hervertellingen, die noch de kracht van het origineel, noch een eigen vernieuwing bieden. TOTAL RECALL, Len Wisemans versie van Paul Verhoevens actieklassieker uit 1990, valt helaas ook in die categorie.

Toch zijn er in het verhaal aardig wat details veranderd: de nieuwe TOTAL RECALL speelt zich niet af op Mars, en er komen geen mutanten in voor. De basis is echter hetzelfde: we zijn in de verre, dystopische toekomst en ontmoeten Douglas Quaid (toen Arnold Schwarzenegger, nu Colin Farrell), een eenvoudige arbeider die verlangt naar avontuur. Hij bezoekt Rekall, een bedrijf dat haar klanten namaakherinneringen biedt, zodat ze altijd kunnen terugdenken aan fantastische ervaringen. Als Quaid kiest voor herinneringen aan een leven als geheim agent, komt hij in de problemen: mensen beginnen plotseling te beweren dat hij écht een geheim agent geweest is. Hij ontdekt dat hij inderdaad als spion voor de regering heeft gewerkt, en dat zijn werkgevers zijn geheugen hebben gewist toen hij overliep naar een rebellengroep. Nu begint zijn geheugen terug te komen, en is hij opnieuw een gevaar voor het corrupte regime van Senator Cohaagen. Gevolg: achtervolgingen en schietpartijen.

De actie is grootser dan in het origineel, maar ook een stuk tammer en saaier. Verhoeven gaf ons met kogels doorzeefde lichamen en afgerukte armen; Wiseman lange autoachtervolgingen en veel robots, want die kun je overhoop schieten zonder dat je een boven-de-16-keuring krijgt. Waar Verhoeven geweldscènes doorgaans rechttoe rechtaan schoot, is Wiseman gek op zwierende camerabewegingen en snelle montage. In plaats van te genieten van spannende actie, prijzen we het kunstje.

Waar de film zijn voorganger had kunnen overtreffen, was op het gebied van speciale effecten. De smerige latex en kleurrijke decors uit Verhoevens versie zijn leuk, maar gedateerd. De nieuwe TOTAL RECALL speelt zich voor een groot deel af in een CGI-wereld, dat ontwerpers de vrijheid biedt om hun fantasie de vrije loop te laten en een indrukwekkende omgeving te scheppen. Helaas: in plaats daarvan zien we jatwerk uit BLADE RUNNER en MINORITY REPORT. Sommige achtergronden zijn mooi, maar Wiseman houdt de camera er nooit lang genoeg op om ons ervan te laten genieten. Bovendien verliezen de computerdecors al hun overtuigingskracht zodra we de acteurs erdoorheen zien lopen: dan kijken we naar een tekenfilm met echte mensen. De effecten zijn dus niet alleen minder creatief dan in het origineel, maar ook onrealistischer.

Dat de film niet rampzalig is, is te danken aan het nog steeds intrigerende concept van een protagonist met geheugenverlies, op zoek naar zijn eigen verleden. Wie het origineel niet gezien heeft, kan zich prima laten meeslepen op Quaids zoektocht naar zijn identiteit, en zal aangenaam verrast worden door een aantal plottwists. Ook aardig is de politieke boodschap, die hier explicieter wordt gemaakt dan in het origineel. Zoals in veel van Verhoevens films is de schurk in TOTAL RECALL een machtsfiguur. De werkelijke boosdoener, zo wordt geïmpliceerd, is echter niet dit individu, maar het kapitalistische systeem dat hem de mogelijkheid geeft corrupt te handelen. Wiseman werkt dit idee verder uit met wat kritiek op terrorismebestrijding en economische ongelijkheid. Niets wereldschokkends, maar toch leuk om weer eens een wat linkserige actiefilm te zien.

Dat is dan ook het enige aan de film dat bijzonder te noemen is. Verder is het een uiterst generieke, sfeerloze actiethriller. En wat je ook van Verhoevens film kan zeggen, generiek en sfeerloos is hij bepaald niet. Vergeten dus, die remake, en gewoon het origineel herkijken.