Alien: Romulus

In de ruimte hoort niemand je schreeuwen, maar in de bioscoop kun je na een aantal barre, magere ALIEN-jaren eindelijk weer wat angstkreten horen. En de studio mag een zucht van opluchting slaken, want de sf-franchise die op het punt stond om in de diepvriesslaap-ijskast te belanden vertoont weer tekenen van nieuw leven. Met dank aan horrorspecialist Fede Alvarez, die naast een hommage aan de illustere voorgangers stiekem ook wat van zijn eigen DON’T BREATHE-DNA in ALIEN: ROMULUS injecteerde.

Na het iconische ALIEN (Ridley Scott, 1997) en ALIENS (James Cameron, 1986), een van de zeldzame sequels uit de filmgeschiedenis die het origineel overtreffen, zou je de economische wet van diminishing returns prima kunnen illustreren aan de hand van de rest van de reeks. Een piepjonge David Fincher maakte van 3 allesbehalve een droomdebuut, Fransman Jeunet bracht het er met RESURRECTION niet heel veel beter vanaf en Ridley Scott bleek met zijn twee behoorlijk bloedeloze prequels (PROMETHEUS en CONVENANT) het recept van zijn eigen succesformule zelf grondig kwijt. Over de twee ALIEN VS PREDATOR-spin offs kunnen we kort zijn: strikt voor de fans en je reinste direct-to-videovoer.

Dat was ironische genoeg ook exact het lot dat voor ALIEN: ROMULUS was bedacht. Net als de (steengoede) Predator-film PREY werd ROMULUS gemaakt om linea recta op de streamer Hulu te worden geknald. Rijkelijk laat -want zo kun je de eerste draaidag wel noemen kwamen de bedrijfseconomen terug op hun voornemen en kreeg ROMULUS alsnog groen licht om voor het witte doek te gaan. Die beslissing is a) fijn voor de aandeelhouders van Disney want het eindresultaat heeft hitpotentie maar is vooral heugelijk omdat b) de film er magistraal mooi uitziet, met imposante sets en lekker veel ouderwets ambachtswerk wat modellen en praktische effecten betreft.

Zowel visueel als qua setting mag je de film gerust ALIEN 1,. noemen. Niet alleen houdt het keurig het midden tussen de horror van het eerste en de actie van het tweede deel, het is er qua tijdsetting ook precies tussen gepositioneerd. We noteren het jaartal 2142 en een buitenaardse nederzetting die in permanente duisternis gehuld is en waar het kapitalisme de populatie tot slaaf heeft gemaakt. Geen wonder dat kolonist Rain (Cailee Spaeny) droomt van een beter leven met haar broer Andy (een evenzo uitmuntende David Johnsson) en een mooie zonsopgang. Na een rijkelijk lange aanloop -wat ROMULUS dan weer gemeen heeft met de eerste ALIEN, de eerste jump square dient zich pas na 35 minuten aan- blijkt het ontsnappings- en inbraakplan van Rain en haar jeugdige consorten verre van vlekkeloos te verlopen. Het zogenaamd verlaten ruimtestation is namelijk helemaal niet zo verlaten wanneeer de vriezers uitvallen en de Alien-populatie ontdooit. Bijna de hele buitenaardse levenscyclus is daarbij vertegenwoordigd van razendsnelle spinnenkrab en de buikspuiter tot de volwassen kwijlbak die Xenomorph heet.

De Alien-eieren lijken ditmaal te ontbreken, maar easter eggs zijn er voor de kenners volop te ontdekken. Alvarez maakt van ROMULUS dan ook iets wat het midden tussen eerbetoon en een greatest hits-collectie houdt, met een welkom uitstapje naar zijn eigen DON´T BREATHE. De spanning weet hij dit keer minder goed vast consequent vast te houden, omdat er nogal wat exposé afgehandeld moet worden en doordat de montage soms hapert of gewoon een paar steken laat vallen. Maar wanneer in de derde akte de creatieve remmen losgaan en de film met een paar fraaie vondsten op de proppen komt is ´m dat snel weer vergeven.