Battle: Los Angeles

Schaterlachend wordt BATTLE: LOS ANGELES in ontvangst genomen door het publiek, maar of dat de bedoeling was? Terwijl hoofdrolspeler Aaron Eckhart nog zo zijn best doet om emotie in zijn rol als militair te leggen, zakt de serieuze toon waarmee deze actie- en sciencefictionfilm begon steeds verder weg in een brei van onvervalste heroïek, onzin en stereotypen. Eckhart leidt als sergeant Michael Nantz een groep soldaten in de strijd om planeet aarde, waar buitenaardse wezens zojuist begonnen aan een invasie. Aanvankelijk moet hij en zijn team slechts een aantal burgers van het strijdtoneel halen, maar de soldaten zetten hun beste en meest gespierde beentje voor en blijken in staat tot pure heroïek.

Het decor is grijs, stoffig en vooral erg rommelig. De invasie van de buitenaardse wezens loopt gestaag en de soldaten hebben moeite het overzicht te bewaren. Gebouwen zijn aan puin geknald en geen auto is nog heel. Sergeant Nantz en zijn jongens verplaatsen zich moeizaam door de stad, waar achter elke hoek een hinderlaag kan liggen. Alles wat mis kan gaan, gaat mis en dat betekent actie, heel veel actie. Met een bewegelijke camera en vlotte montage brengt Liebesman zijn publiek midden in de strijd. Schietend en duikend baant het team van Nantz zich een weg door het gespuis, met als einddoel de ontzetting van Los Angeles. Er is geen haar op hun hoofd die aan terugtrekken denkt.

Regisseur Jonathan Liebesman heeft zijn tact voor dit project thuisgelaten; BATTLE: LOS ANGELES kent aan spierballentaal en heldenmoed bepaald geen gebrek. De tot supermens verheven Amerikaanse soldaat is hier niets meer dan een moderne Arnold Schwarzenegger in een realistische setting: onvermoeibaar, dapper en bereid tot zelfopoffering voor het grote geheel. En dan de dialogen. Wanneer de soldaten een halfdode alien vinden, snijden ze hem open. Zo hopen de soldaten te zien waar zijn vitale organen zitten, om het soort beter te kunnen bestrijden. Een vrouw staat op de achtergrond, doet een stap naar voren en zegt plots bloedserieus: "laat mij maar kijken, ik ben een dierenarts."

In de handen van Liebesman en studio Sony is deze actieknaller een bombastisch, onvervalst legerpamflet geworden dat alleen door te komen is door het niet serieus te nemen. Films die een stuk genuanceerder waren dan deze zijn al propaganda genoemd en het lijkt buiten kijf te staan dat de Amerikaanse overheid hiervoor een flinke duit in het zakje heeft gedaan. Vriendschap, verlies en de onbaatzuchtige strijd voor het vaderland, daar draait het hier om. De buitenaardse wezens worden plots een bijzaak. In de verte doet BATTLE: LOS ANGELES daarmee denken aan STARSHIP TROOPERS van Paul Verhoeven, die ook een compleet gebrek aan nuance ten toon spreidde en meer zei over het Amerikaanse buitenlandbeleid dan over buitenaardse wezens. Maar in tegenstelling tot Verhoevens film is het pure ernst.

De geloofwaardigheid die plaats maakt voor de heldenmoed zal menigeen tegen de borst stuiten. Gelukkig maakt Liebesman het zo bont dat er louter om gelachen kan en moet worden. De kunst is aldus om door de opzichtigheid heen te prikken en BATTLE: LOS ANGELES te omarmen voor wat het is: een eendimensionaal rekruteringspamflet stampvol actie, wansmakelijke dialoog en hilarische onzin. Er wordt in deze film zelfs een klein jongetje tot soldaat gepromoveerd. Wij lachten erom vanuit plezier en niet vanuit ergernis, maar we hebben je gewaarschuwd.