Tron: Legacy

In de openingsscène van TRON: LEGACY wordt al duidelijk: de kijker kan zijn verstand maar beter op nul zetten. De film begint er namelijk mee ons geheugen op te frissen omtrent de gebeurtenissen in de originele TRON. Op zich begrijpelijk: die film is al bijna dertig jaar oud en een groot deel van het publiek zag hem lang geleden of zelfs helemaal niet. Het probleem zit hem echter in de manier waarop we bijgepraat worden: Kevin Flynn (Jeff Bridges), de hoofdpersoon uit het origineel, vertelt het verhaal aan zijn zoontje Sam. Sam vult hem regelmatig aan ("Oh ja, en toen gebeurde dat"), wat betekent dat hij al lang weet wat er is gebeurd. Maar waarom vertelt Flynn het dan? Het is een sterk staaltje lui scenarioschrijven, waardoor het publiek meteen weet: we zitten hier niet voor het genot van een vernieuwend script, maar voor de mooie plaatjes.

Dat vermoeden wordt al snel bevestigd als het plot zich ontvouwt. Want wat blijkt: Kevin Flynn zit gevangen in de digitale wereld die hij creëerde. Al twintig jaar. Hoe dat precies werkt krijgen we niet te weten en we blijven met niet onbelangrijke vragen zitten als ‘hoe kan een digitale wereld een fysiek lichaam opslokken', en ‘hoe kan dat lichaam dan jaren overleven zonder eten en drinken?' Wederom: niet over nadenken, gewoon plaatjes kijken.

Nu mogen die plaatjes er ook best zijn. De digitale wereld is indrukwekkend en de actiescènes zijn mooi geschoten. Veel actiefilms maken tegenwoordig gebruik van schokkerige camerabewegingen en extreem snelle montage, waardoor we het overzicht verliezen en een actiescène niet meer is dan een verwarrende serie flitsen. TRON: LEGACY maakt zich hieraan niet schuldig: de actiescènes zijn overzichtelijk en vaak meeslepend. Maar helaas is dat nog niet genoeg om een film twee uur lang vermakelijk te houden.

Het grootste probleem is de rol van hoofdrolspeler Sam (Garrett Hedlund). Dit is de zoon van Kevin Flynn, die -inmiddels als twintiger- zijn vader uit de digitale wereld moet redden. Sam is een compleet oninteressant personage. Zijn dialoog bestaat voor een groot deel uit irritante one-liners, die zijn geloofwaardigheid volledig de nek omdraaien. Een echt mens reageert niet op een confrontatie met een levensgevaarlijke vijand met de woorden: "You gotta be kidding me." Indiana Jones zou er nog mee wegkomen in de jaren tachtig, maar Sam Flynn niet. Hij heeft eenvoudigweg geen persoonlijkheid. En een saaie protanognist maakt een saaie film.

Jeff Briges doet wat hij kan met het materiaal dat hem gegeven is, en zijn talent en charisma tillen de film regelmatig naar een hoger niveau. Maar niet hoog genoeg om hem het kijken waard te maken. Als er aan het verhaal en de personages evenveel aandacht besteed was als aan de visuele vormgeving en actiescènes, was TRON: LEGACY een schitterende avonturenfilm geweest. Helaas: de film is slechts af en toe spectaculair, en de rest van de tijd oersaai.