After Earth

Ex-wonderkind M. Night Shyamalan regisseert opnieuw een misser: werd hij na het fenomenale succes van THE SIXTH SENSE (1999) nog gekroond tot de ‘nieuwe Spielberg', inmiddels staat de naam Shyamalan garant voor oninteressante, zelffeliciterende mislukkingen als THE HAPPENING (2008) en THE LAST AIRBENDER (2010). Ook AFTER EARTH, een postapocalyptische sciencefiction met Will Smith en diens zoon Jaden in de hoofdrollen, stelt teleur: net als die twee voorgangers heeft de film een voorspelbaar plot, is hij fantasieloos geregisseerd en ontbreekt ieder plezier of visuele flair.

Het verhaal: ooit besloot de aarde dat het genoeg had van die vervuilende mensheid en na de zoveelste natuurramp vluchtte de mens naar de verre planeet Nova Prime waar het nu duizend jaar later nog steeds woont. Haar enige vijanden hier zijn de Ursa's, een monsterachtig ras dat mensen via hun angst kan opsporen. Dat was een probleem totdat de commandant Cypher Raige (Will Smith) ontdekte hoe je door je angst uit te schakelen, onzichtbaar kon worden voor de monsters. Deze ontdekking maakte van Cypher een legende, maar ook een koude en gedistantieerde man. Niet bepaald de ideale kwaliteiten voor een vader, zeker niet als zijn zoon Kitai (Jaden Smith) het tegenovergestelde is: een emotionele en intuïtieve puber.

Om nader tot elkaar te komen gaan vader en zoon samen op trainingmissie. Maar hun ruimteschip stort neer. En laat dat nu net op de aarde zijn, dat na duizend jaar menselijke afwezigheid een nog onherbergzamere plek geworden is. Het schip breekt doormidden, Cypher raakt gewond en hun enige redding is de angstige Kitai die in zijn eentje honderd meter door de Aardse jungle moet afleggen om een noodsignaal naar hun thuisplaneet te kunnen sturen. En als dat nog niet genoeg is, blijkt ook de Ursa die hun ruimteschip vervoerde te zijn ontsnapt en in achtervolging.

Kan Kitai zijn angsten overwinnen en zodoende het respect van zijn vader winnen? Zal Cypher zijn zoon accepteren zoals hij is? In essentie een vader-zoon drama, AFTER EARTH is vooral onopmerkelijk: de film leent opzichtig ideeën van klassiekers als PLANET OF THE APES (1968), het verhaal heeft een voorspelbare computerspelstructuur en de postapocalyptische wereld wordt nergens uitgewerkt en blijft daardoor vooral decor. Will Smith is oncharismatisch en zijn zoon Jaden niet in staat om een film te dragen. Ergens is het idee van een zich tegen de mens kerende aarde interessant en vol potentie, niemand in deze productie weet dat echter tot uiting te brengen.