Pacific Rim

Aan enorme zomerblockbusters is al jaren geen gebrek, maar goede films in die categorie zijn een zeldzaamheid. Vandaar dat het eigenlijk vrij formulaïsche PACIFIC RIM een behoorlijke indruk maakt. De film doet niets nieuws, maar is spannend, vermakelijk en mooi om te zien: ingrediënten die we heel lang hebben moeten missen in grote zomerfilms.

De plot is zo generiek als maar kan. Interdimensionale monsters, Kaiju genaamd, vallen de aarde aan vanuit de zee. Wij bouwen onze eigen monsters om tegen ze te vechten: Jaegers, gigantische robots die van binnen bestuurd worden door twee kapiteins. Eén zo'n kapitein is Raleigh (Charlie Hunnam), een saaie held die een voorspelbare ontwikkeling doorloopt: aan het begin van de film wordt hij getroffen door een tragedie die hem doet besluiten zijn legerfunctie achter zich te laten; dan wordt hij teruggeroepen voor een laatste missie; uiteraard krijgt hij te maken met een arrogante rivaal (Robert Kazinsky) en valt hij voor een vrouwelijke collega (Rinko Kikuchi); uiteindelijk moet hij bewijzen dat hij nog steeds zijn mannetje kan staan, in een spectaculair finalegevecht. De inwisselbare dialogen vliegen ons hierbij om te de oren.

Gelukkig zit de vaart er wel goed in: als de film begint, is de oorlog tussen de Kaiju en de Jaegers al een tijdje bezig. Geen minuut wordt verspild aan bijzaken die niet in dienst staan van Het Grote Avontuur. Het verhaal mag dan overbekend zijn, het is verfrissend strak gestructureerd. Toch komen al die clichés als een teleurstelling voor liefhebbers van regisseur en scenarist Guillermo Del Toro, die er normaal gesproken in slaagt genrevermaak te combineren met zijn unieke auteursvisie. We nemen maar aan dat zijn coscenarist Travis Beacham van de CLASH OF THE TITANS-remake een groter aandeel heeft gehad in het bedenken van de hoofdverhaallijn.

Del Toro's hand is beter terug te vinden in een subplot over de excentrieke geleerde Newt (Charlie Day). Newt lijkt in eerste instantie slechts comic relief, maar naar mate de film vordert, gaat hij een steeds grotere rol spelen, en blijkt zijn verhaal veel interessanter en origineler dan dat van Raleigh. Newt is namelijk niet alleen geïnteresseerd in het verslaan van de Kaiju, maar ook in het begrijpen ervan. Middels typische science-fictiontechnologie wil hij zijn hersenen aansluiten op die van zo'n beest om er zo achter te komen hoe de Kaiju de wereld ervaren. Die interesse in de psychologie van het monster is tekenend voor Del Toro. Was Newt de hoofdpersoon geweest in plaats van Raleigh, dan had PACIFIC RIM een veel betere film kunnen zijn, die bovendien meer aansloot bij de rest van Del Toro's oeuvre.

Maar genoeg gezeurd: PACIFIC RIM is de moeite waard. Clichématig en voorspelbaar, zeker, maar geen lopendebandproduct. Del Toro zegt met zijn film twee Japanse genres aan een nieuwe generatie kinderen te willen introduceren: kaiju (grote monsters) en mecha (grote robots). Zelf groeide de regisseur op met films en series over die onderwerpen, en zijn liefde ervoor spat van het scherm. Ook de invloed van H.P. Lovecraft, al vaker Del Toro's inspiratiebron, is zichtbaar in het ontwerp van de monsters.

Prachtige beesten zijn het, en Del Toro weet hoe hij ze moet laten zien. Hij neemt de tijd voor esthetische shots waarin zijn Kaiju in volle glorie schitteren. Regelmatig in gevecht met een Jaeger, natuurlijk. De grote knokpartij in Tokio is één van mooiste actiescènes van de afgelopen tien jaar. De cameravoering en montage zijn rustig, de ruimte overzichtelijk: Del Toro wil, in tegenstelling tot veel hedendaagse actieregisseurs, dat we goed kunnen zien wat er gebeurt. En dat we de indrukwekkende grootte van de Kaiju en de Jaeger op ons kunnen laten inwerken. Wat een giganten torenen daar boven de gebouwen uit! En wat een heerlijk kleurenpallet gebruikt Del Toro! Fluorescerend blauw Kaijubloed spat in het rond, en speelt een betoverend spel met de felle neonlichten van de stad. Het is groots, het is opera, het is blockbustervermaak zoals het hoort te zijn.

Dergelijke scènes zijn in het hedendaagse filmlandschap zo'n verademing, dat we PACIFIC RIM heel veel kunnen vergeven. Dit is het soort vakkundig gemaakte, pretentieloze, bombastische amusement waarnaar we hebben gesnakt.

Wij zagen de film in IMAX 3D, en hoewel de IMAX-ervaring fantastisch is, kan ik 3D, zoals gebruikelijk, ten zeerste afraden. Ook als je er geen hoofdpijn van krijgt, geldt: alle kleuren zijn minder fel, en alles lijkt kleiner. Dat miniaturiseringseffect was ook de reden dat Del Toro zelf in eerste instantie tegen de 3D-conversie was. Juist bij een film die het van groot spektakel moet hebben, is 2D dus zonder twijfel superieur. Helaas vertonen Nederlandse IMAX-schermen alleen de 3D-versie, waardoor filmliefhebbers voor een vervelende keuze staan: IMAX 3D of 2D op een gewoon scherm. Ons advies: doe het lekker allebei. Dat verdient Guillermo wel.