Star Wars: The Rise of Skywalker

Hoeveel lol je beleeft aan THE RISE OF SKYWALKER is rechtevenredig met hoe je het vorige deel uit de derde (en laatste) STAR WARS-trilogie waardeerde. In THE LAST JEDI nam de regisseur Rian Johnson iets te veel artistieke risico's naar de zin van veel fans. En naar die van J.J. Abrams, die een flinke koerscorrectie uitvoert en liever meer van hetzelfde serveert. Veel meer.

Als J.J. Abrams in plaats van regisseur muzikant was geworden, wat voor soort zou hij dan zijn? Een compleet symfonieorkest wellicht, maar zeer zeker geen drummer. Met zijn ritmegevoel is namelijk grondig wat mis, en dat wreekt zich in THE RISE OF SKYWALKER. Na een solide openingssequentie gooit hij alle remmen los en jast hij er genoeg stof doorheen voor een hele trilogie. Niks mis met een beetje tempo, maar dit is wel een heel erg afjakkertempo. Al na een paar minuten blijkt de griezelige keizer van vroeger weer terug van weggeweest (overigens bij lange na niet de enige dode of doodgewaande figuur die weer komt opdraven). Vervolgens blijken er voor de helden nog slechts achttien uur op de klok voordat het doek valt voor al het goede in het universum.

Met hyperspeed snelt de film van de ene exposé na de andere uitlegscène in een soort van intergalactische jacht-op-de-schat. Ondertussen doet J.J. Abrams zijn best om álle eindjes aan elkaar te knopen, wat aardig lukt, maar helaas ook een averechts effect sorteert. Een behoorlijke brei wordt het verhaal zo, met een bonte stoet van alle personages waarvan het gros er voornamelijk voor spek en bonen bij hangt. Het is zoveel fanservice dat het mij niet zou verbazen als later uitkomt dat de film is geschreven en geregisseerd door een algoritme.

Spectaculair is het beslist, en je krijgt geen parsec, pardon: seconde de tijd om je te vervelen. Er zitten een paar aardige twists in, en de cast weet zelfs de lulligste teksten nog schwung te geven. De chemie tussen Kylo Ren (Adam Driver) en Rey (Daisy Ridley) knettert van het doek. Ook John Boyega en Oscar Isaak leveren beter acteerwerk dan je in de hele THE PHANTOM MENACE & vervolgen zult vinden. Maar momenten van echte bezieling, met die onvervalste STAR WARS-magie of heroïek? Die blijven schaars en originele vondsten zijn nagenoeg geheel afwezig. Daarmee is THE RISE OF SKYWALKER de tegenpool van THE LAST JEDI, die minder behaagziek was en mij daardoor veel meer verraste en plezierde. Dat was ook precies de bedoeling van de Disney-bazen die geen trek hadden in meer twittergehuil van verbolgen fans. Zij gaven de immer betrouwbare J.J de onvervalste STAR WARS-missie to stay on target mee. En dát heeft-ie knap gedaan. Iedereen blij. Nou ja, bijna iedereen.

O ja. Voor iedereen die gezien de rijke historie, de torenhoge verwachtingen én de box office-intentie denkt dat geen enkele slot van een filmsaga mij op alle punten zou bevredigen, heb ik één woord. Endgame.