Silent City

Wanneer de jonge Rosa, gespeeld door nieuwkomer Laurence Roothof, haar werk in een Nederlands visrestaurant opzegt, is dat om vol goede hoop naar Japan af te reizen voor een leerling-plek in de keuken van 's werelds beste vischef Master Kon. Aangekomen in Tokio, blijken de zaken echter anders dan ze zich had voorgesteld: niemand spreekt er Engels, de stad is grauw en vaal en tot overmaat van ramp wordt ze zonder uitleg niet in Kon's hoofdkeuken aan het werk gezet, maar in een groezelige zijkeuken waar ze vis moet schoonmaken. Het duurt dan ook niet lang voordat Rosa's aanvankelijke hoop omslaat in wanhoop: Master Kon blijft een mysterieus zwijgzaam figuur die zijn kennis met niemand deelt, het monotone werk wordt langzaam ondragelijk en haar sociale leven in Tokio is een aaneenschakeling van afwijzingen en misverstanden.

Rosa's door de zwijgende stad opgewekte eenzaamheid is qua thematiek en sfeer sterk verwant aan films als DER HIMMEL ÜBER BERLIN (1987) van Wim Wenders of LOST IN TRANSLATION (2003) van Sofia Coppola. Net als Wenders en Coppola werkt regisseur Threes Anna, die met SILENT CITY haar eigen roman De stille stad uit 2006 verfilmt, dit gegeven associatief en dromerig uit: in een stad waar taal niet meer functioneert, verschuift voor Rosa de aandacht naar haar zintuigen, verbeeld door de soms impressionistische aandacht voor geuren, de blauwe onderwater-achtige gloed en de close-ups van schijnbaar onbelangrijke details. Een aanpak die op momenten een mooie, poëtische sfeer oplevert, maar waardoor Threes Anna ook de connectie met de toeschouwer dreigt te verliezen. De beste, meest aangrijpende momenten zijn dan toch die waarin het isolement van Rosa juist realistisch verbeeld wordt, zoals wanneer ze verdwaald raakt in een groot metrostation of wanneer het bezoek van een groep Finse vrouwen haar valse hoop op begrijpende medestanders geeft. Op die momenten wordt Rosa een werkelijk personage, met wie we werkelijk kunnen meevoelen.