The Beach Bum

Regisseur Harmony Korine levert wederom een enorm kleurrijke film. Het neon-kleurige THE BEACH BUM is qua vorm ontzettend vergelijkbaar met zijn vorige, meest succesvolle werk SPRING BREAKERS. Het is opvallend dat Korine die lijn doortrekt. In het verleden onderscheidde de regisseur zich door ieder werk iets totaal anders te doen op visueel vlak.

THE BEACH BUM gaat over Moondog, gespeeld door Matthew McConaughey, een vrijbuiter die onder invloed van veel alcohol en drugs van het ene naar het andere feestje zwerft. Met partner in crime Snoop Dogg verstoort hij in het zonovergoten Florida bruiloften en begrafenissen. Niets is veilig voor de twee stoners. Ze leven met één doel: in het moment leven en doen wat je leuk vindt.  

Dat is wat Korine in zijn gehele oeuvre zelf ook doet. Hij lijkt iedere film te doen waar hij op dat moment zin in heeft. Zijn (film)stijl kenmerkt zich door een speelsheid zonder vaste patronen. Zo is Korine de eerste Amerikaanse regisseur die een film maakt volgens de dogma95 regels: JULIEN DONKEY-BOY. Die luiden: een regisseur mag alleen met een handcamera werken, hij mag alleen natuurlijk licht gebruiken en special effects zijn niet toegestaan. In zijn vervolgfilms wijkt hij weer totaal af van die regels. Met zijn vierde film TRASH HUMPERS levert hij veruit zijn meest provocerende werk. Op beeld is 75 minuten lang te zien hoe mensen gekleed als bejaarden allerlei objecten droogneuken. Van auto’s tot bomen, en dat alles zonder een bepaalde structuur of beweegreden.

Die onvoorspelbaarheid in zijn werken is interessant, maar leveren wisselende resultaten op. SPRING BREAKERS toont op een destructieve manier hoe tieners vandaag de dag The American Dream nastreven. Visuele verbluffing wordt in SPRING BREAKERS gecombineerd met urgentie. THE BEACH BUM is visueel wederom enorm kleurrijk, maar is als verhaal leeg. Het voelt als een zeer kleurrijk schilderij; mooi, maar er zit geen beweging in. Hoofdpersoon Moondog kloot heel de film maar wat aan. Hij zit in de kroeg, schrijft poëzie, gebruikt drugs met zijn vrienden en duikt met zwervers in een buitenzwembad. Dat laatste voorbeeld illustreert in één zin wat THE BEACH BUM is. De zwembadscène baadt in felroze-, paarse- en geeltinten, het slowmotionbeeld wordt begeleid door klassieke muziek. Het voelt aan als Beethoven die een lied van David Guetta speelt. Qua vorm eigenzinnig, maar als gebeurtenis zijn de duikende zwervers nietszeggend.

Korine creëert als een kind dat handelt naar zijn impulsen. Door zijn wisselende werkwijze zal het resultaat ook wisselvallig zijn. THE BEACH BUM is visueel geslaagd, maar haalt door de vlakke personages en het gebrek aan diepgang nergens het niveau van SPRING BREAKERS.