God Bless America

Frank (Joel Murray) hoort niet echt thuis in deze wereld. Hij ziet niks in de domme realityshows die het voornaamste gespreksonderwerp vormen van zijn collega's op kantoor. Zijn pogingen tot betekenisvol contact lopen keer op keer op niets uit. De meest intensieve gesprekken die hij heeft, zijn aanvaringen met zijn asociale buren. Compleet vervreemd van zijn oppervlakkige sociale omgeving hangt hij voor de televisie, zappend langs weerzinwekkende televisieprogramma's, terwijl zijn sombere blik opborrelende woede verbergt.

Als hij te horen krijgt dat hij terminale kanker heeft, is dat de druppel: Frank besluit zijn tumor voor te zijn en neemt een pistool in zijn mond. Maar dan bedenkt hij zich. Er is tóch nog een manier om zijn leven zin te geven: dat pistool niet op zichzelf, maar op de vijand richten. Zo begint zijn queeste om Amerika te verlossen van domheid en materialisme. Aso voor aso. Van verwende tienermeisjes tot mensen die praten in de bioscoop: allemaal krijgen ze een welverdiende kogel door de kop.

GOD BLESS AMERICA heeft de formule van een wraakfilm. In de eerste akte zien we de protagonist gekweld worden, daarna kunnen we genieten van zijn vergelding. Hoe sympathieker de protagonist op ons overkomt, hoe beter zo'n wraakverhaal doorgaans werkt. Gelukkig heeft Joel Murray dezelfde soort vriendelijk sombere kop als zijn beroemde broer Bill, waardoor we eigenlijk al meteen achter hem staan. Ja, Frank is een seriemoordenaar, maar kijk die vochtige hondenogen. Bovendien is hij intelligent en zachtaardig. Geweld brengt hem geen sadistisch genot, het is slechts zijn manier om te overleven in een koude, compassieloze wereld. Geef hem eens ongelijk.

Op zijn tocht wordt Frank bijgestaan door drukke tiener Roxy (Tara Lynne Barr), een Ellen Page-achtig meisje dat hun missie meer als een vrolijke slachting ervaart dan als een morele plicht. Uiteraard worden de twee al snel achtervolgd door de autoriteiten, waarna GOD BLESS AMERICA verandert in een roadmovie. Eindbestemming is de studio van het televisieprogramma American Superstarz, een parodie op muzikale talentenjachten. Wat Frank daar van plan is laat zich raden.

Dan blijkt helaas dat schrijver en regisseur Bobcat Goldthwait ditmaal niet zoveel verrassingen in petto heeft als in zijn eerdere zwarte komedie, het geweldige WORLD'S GREATEST DAD (2009). In tegenstelling tot die film is GOD BLESS AMERICA voorspelbaar en generiek in haar plotstructuur. Goldthwait doet met het eenvoudige concept wat we ervan verwachten - niets meer.

Dat neemt niet weg dat zijn kritiek op Amerikaanse populaire cultuur terecht is, en dat de film voor iedereen die zijn meningen deelt een cathartische ervaring kan zijn. Het lokkertje: "Erger jij je ook zo aan realitysterren? Hier zie je ze hun verdiende loon krijgen!" Wie dat een aantrekkelijke gedachte vindt, is bij GOD BLESS AMERICA aan het juiste adres. Niets wereldschokkends, maar een degelijke portie wensvervulling voor de cynicus.