Cocaine Angel

Hoe meer drugs, hoe minder realiteit. Geen verantwoordelijkheid meer en geen zorgen om de dag van morgen. Het leven van een junk wordt bepaald door de allesoverheersende behoefte aan ontsnapping. Van slok naar shot, en van shot naar slok drinkt en spuit Scott zijn onvrede weg. Zijn ontstoken voet laat hij onbehandeld, en met een vieze vod eromheen banjert hij van kroeg naar dealer en weer terug. Dit alles is extra sneu, omdat Scott pas op de drempel van de vernieling staat. Cocaine Angel begint namelijk met de ochtend dat het mis gaat. Binnen no time zit Scott echter met een serieus probleem en lijkt er geen weg meer terug.

Het vroege, gelukkige leven van Scott wordt verbeeld door video-opnamen van een dagje aan het strand met zijn ex-vrouw en dochter. Als een verre, verbleekte herinnering werken die beelden als een droom, waaruit Scott al veel te lang geleden is wakker geworden. Omringd door verder weggegleden vrienden uit het drugsmilieu lijkt hij te hebben besloten om geen dromen meer te hebben. Met het verlies van z'n baan zijn de ambities definitief verleden tijd, en laat hij zich meeslepen door de behoefte aan verdoving van de harde, grauwe realiteit.

Het personage van Scott wordt weergaloos neergezet door acteur Damian Lahey, voor de gelegenheid op het IFFR van 2006 in Rotterdam met regisseur Tully. Voorafgaande aan de screening vertelde Tully dat hij het alleen al fantastisch vond dat er mensen waren die Cocaine Angel uit hadden gekozen uit het enorme aanbod op het IFFR, en dat hij hoopte dat het publiek zich gedurende die 75 minuten zou vermaken. Acteur Lahey voegde daar aan toe dat als je het slecht vond, je met hem armpje kon drukken om je geld terug te krijgen. Dat was gelukkig niet nodig, want ze hebben met heel weinig geld een fantastische film gemaakt. Lahey baseerde zijn script grotendeels op eigen ervaringen, en dat zie je terug op het scherm. De hopeloosheid, uitzichtloosheid en het verlangen naar een verloren tijd zijn geweldig verbeeld. Het beste uit het White Light programma, waarin het IFFR het thema van drugs in films voor het voetlicht heeft gebracht.