Der goldene Handschuh

Een filmervaring zoals DER GOLDENE HANDSCHUH maak ik zelden mee. Deze twaalfde film van het voorheen Duitse enfant terrible Fatih Akin katapulteert zichzelf direct in het illustere shock cinema-rijtje van FUNNY GAMES (1997, Michael Haneke), ANGST (1983, Gerald Kargl), POSSESSION (1981, Andrzej Zulawski) en MANIAC (1980, William Lustig). Voor mij was het een overrompelende belevenis van het kijken naar iets referentieloos, en zonder meteen woorden te vinden om het te beschrijven. Het meisje dat naast me zat tijdens de persvoorstelling had dat niet, en zei tijdens de aftiteling met zwaar Amerikaans accent ”Oh my God, this was só pointless,” en verwoordde daarmee de mening van vele filmjournalisten, die de film wegzetten als amorele troep die niet gemaakt had mogen worden.

 

De in Hamburg geboren regisseur Fatih Akin (GEGEN DIE WAND, AUF DER ANDEREN SEITE) verfilmt met DER GOLDENE HANDSCHUH de gelijknamige roman van Heinz Strunk over de echt bestaande seriemoordenaar Fritz Honka, die begin jaren ‘70 huis hield in de ruige Hamburgse wijk St. Pauli. Zijn -nog altijd bestaande- stamcafé Der goldene Handschuh is zo’n rokerige huiskamerkroeg waar je ouders je vroeger voor waarschuwden. Een kroeg die nooit sluit, met een klandizie die goeddeels bestaat uit uitgerangeerde prostituees, dronken zeelieden en een enkele eenzame buurtbewoner. Perfect jaaggebied voor de verdorven Honka, een waanzinnige rol van de jonge Jonas Dassler (WERK OHNE AUTOR, DAS SCHWEIGENDE KLASSENZIMMER), die onherkenbaar is achter zijn laag make-up.

 

De kracht van de film is de glorieus gefotografeerde, maar onopgesmukte manier waarop Fatih Akin het leven van Honka in beeld brengt. Niets wordt mooier gemaakt dan het is, dus je wordt getrakteerd op ellenlange scènes van totaal bezopen stamgasten in een kroeg waar de rook bijna snijdbaar is. Geen achtergrondverhaal, geen detective die op hem jaagt: bijna twee uur ben je getuige van een man die vanuit een onbegrijpelijke frustratie hoeren verleidt, dronken voert, vermoordt en vervolgens hun lijken in stukken zaagt en verstopt in zijn appartement. De foto’s op de aftiteling van de echte Honka, zijn appartement en ‘s mans slachtoffers geven uitsluitsel voor de kijkers die denken dat Akin een loopje met de waarheid neemt: alles zag er echt zo uit, van de creepy kinderpoppen op zijn bank tot de hompen rottend vlees op de zolder. Kijk en huiver, maar kom niet bij mij klagen dat het onbeduidend is.