The Trip

Tussen Roger Corman's succesvolle bikerfilm THE WILD ANGELS en dé sixties klassieker EASY RIDER speelde Peter Fonda in THE TRIP nu eens geen stoere biker, maar een wat conservatieve reclamemaker. Onder de vaderlijke begeleiding van Bruce Dern beleeft hij voor het eerst een LSD-trip. Jack Nicholson schreef het script en Dennis Hopper is samen met Susan Strasberg te zien in kleine bijrollen. Naar hedendaagse maatstaven is THE TRIP erg braafjes en zijn de psychedelische sequenties wat belegen, maar als Fonda in de tweede helft van de film zijn vertrouwde omgeving ontvlucht, begint de film toch nog te leven.

De productiemaatschappij American International Pictures (AIP) van Samuel Z. Arkoff en James H. Nicholson specialiseerde zich vanaf de vroege jaren vijftig in genres die 'de majors' liever lieten liggen. Ze produceerden met name effectbeluste horrorfilms en grove actiefilms waarin alles kon wat God en regering verboden, zolang het maar binnen de grenzen van de censuur bleef. Later, tijdens de jaren zestig, was de popcultuur niet meer te negeren en bracht AIP compleet losgeslagen actiefilms met motoren, meisjes, drank en drugs. Kopstukken van die hippe, onbeschaamde sixties waren Dennis Hopper, Peter Fonda, Bruce Dern en Jack Nicholson, die in THE TRIP hun krachten bundelden onder regie van Roger Corman zelf.

Het huwelijk van reclamejongen Paul Groves (Peter Fonda) loopt op de klippen en hij heeft behoefte om alles op een rijtje te zetten. Nu zou je naar een therapeut kunnen gaan, maar eind jaren zestig bestond de beste methode om terug naar de basis te gaan uit een pilletje, trekje of snuifje. Paul besluit dan ook om onder supervisie van zijn ervaren vriend John (Bruce Dern) LSD te proberen. John's huis in de bergen is met zijn wild beschilderde muren en een heus zwembadje uitermate geschikt voor zo'n sessie.

De voorbereiding van John is zo voorbeeldig dat het nu nog als voorbeeld zou kunnen dienen in een cursus verantwoorde tripbegeleiding. Als de trip goed en wel is ingezet verdwijnt de zo zorgvuldig in gang gezette rust echter als sneeuw voor de zon. Paul voelt alles vibreren, wil naar buiten en glijdt binnen no-time in een bad-trip. Als hij ook nog de sensatie krijgt dat John is vermoord, laat hij het kleurige huis voor wat het is en vlucht weg de straat op en de stad in.

Angstvallig schuilend voor de door hem gefantaseerde politie, komt Paul terecht op allerlei plekken waar hij nooit eerder was. Totaal bevrijd van de dagelijkse sores en los van de maatschappelijke kaders doet hij high as a kite de meest interessante ontdekkingen over zichzelf. De complete film bestaat uit de trip van Paul, maar vanzelfsprekend hebben de producenten van AIP er voor gezorgd dat de film niet door mag gaan voor drugsreclame, want ook in die tijd kon niet alles door de beugel. Zeer tegen de zin van Corman in hebben ze geëist dat THE TRIP moest worden afgesloten met een beeld van een gebroken spiegel, waarmee duidelijk wordt gemaakt dat LSD de geest van Peter Fonda's personage verstoort, zoals het ook met jouw eigen geest zal doen.

Op een aantal sterke scènes in de tweede helft van de film na is THE TRIP niet veel meer dan een aardig tijdsdocument. Zo zijn de psychedelische beelden in veel films uit die tijd beter en effectiever uitgevoerd. Daarnaast is de gebruikte rockmuziek niet erg toepasselijk voor een overtuigende verbeelding van een LSD-trip. Een meer elektronische soundtrack was hier beter op zijn plaats geweest. In al zijn onevenwichtigheid blijft THE TRIP toch een curieus stukje cinema dat altijd opmerkelijk zal blijven vanwege de extreem langdurige trip van Peter Fonda en door de medewerking van zoveel kopstukken uit de late jaren zestig.

(Ronald Simons)