Gucci Crackheads Battle Nihilism

Van heel dichtbij volgt regisseur Molly Lynch haar vriendin Julie een aantal weken in San Francisco en New Orleans. We zien Julie in haar rommelige huis cocaïne spuiten, we zien haar plassen op straat en kijken tot vervelends toe hoe ze vol trots de blauwe plekken op haar armen laat zien. Ze is een intelligente vrouw, die geen vertrouwen meer heeft in de maatschappij en niets meer belangrijk vindt: "I'm a fuck-up, because society lets me down." Lynch oordeelt daarbij nooit over de keuzes die ze maakt, en is eerder te weinig kritisch. Gucci Crackheads Battle Nihilism is vooral een stukje dagelijks leven van iemand die haar toevlucht zoekt in alles dat in de maatschappij niet wordt getolereerd.

De keuzes die Julie maakt, zijn steeds gericht op bevrediging. Als ze zich kwaad maakt over de oneerlijkheid van haar werkeloosheid, wil ze 'de samenleving' straffen door bijvoorbeeld graffiti te spuiten, overal stickers op te plakken of door op straat te plassen. Klein verzet van een egocentrische vrouw die nergens deel van uit wil maken. Overduidelijk geniet Julie van de aandacht. Ze poseert voor de camera, en uit haar ontevredenheid met zichtbaar plezier. Regisseur Lynch vertelde na de voorstelling op het IFFR van 2006 dat Julie haar laatst zelfs nog vroeg of ze niet nog eens met de camera langs zou willen komen. Het beeld dat Julie van zichzelf creëert, wordt door Lynch geen centimeter bijgesteld, zodat Gucci Crackheads Battle Nihilism vooral een one-woman-show is geworden.

Gelukkig vullen de nihilistische hersenspinsels van de cocaïnejunk niet de gehele documentaire. Blijkbaar vond Lynch het niet interessant genoeg om alleen Julie aan het woord te laten, en heeft onder andere beelden toegevoegd van een Colombiaans bergvolk dat cocabladeren als ontbijt, lunch en diner eet. Dit verbindt ze aan beelden uit een anti-drugs speech van George Bush sr., waarmee Lynch de in haar ogen egocentrische houding van de Verenigde Staten ten opzichte van het drugsbeleid aanvalt.

Echt hout snijdt dit niet, maar geeft de kijker wel even rust van de almaar doorratelende Julie, die met haar 'zelfreflexieve' houding niet alleen zichzelf, maar ook de wereld denkt te kunnen verklaren. Gucci Crackheads Battle Nihilism is een kleine documentaire, die een subjectief beeld geeft van een gemak- en genotzuchtige vrouw die wentelt in haar nihilistische wereldbeeld. Ondanks de weinig kritische opstelling van Molly Lynch toch aardig en onderhoudend.