The Forbidden Room

THE FORBIDDEN ROOM begint met een scène waarin de vaste Guy Maddinacteur Louis Negin in een half openhangende kamerjas uitlegt hoe je het beste in bad kunt gaan. Compleet met beelden van diverse mensen die de verschillende stappen tonen, en gefilmd/bewerkt alsof het materiaal veertig jaar lang ergens op een zolder heeft gelegen. Compleet overtuigend en niet gimmicky. De begintitels, waar de Berlinalejury dit jaar een eervolle vermelding voor zouden kunnen geven, zijn dan al geweest, en daarin wijst Maddin er middels een Bijbelcitaat op dat het gaat om de fragmenten die overblijven als het werk is gedaan. Juist die dingen waar de meeste mensen geen acht meer op slaan. Maddin in een notendop dus, want de Canadees bewijst met THE FORBIDDEN ROOM weer dat hij de meester is van het genre van de fantasierijke vervlogentijdenfilmplukkerij en als-je-het-fragment-niet-hebt-dan-maak-je-het-na.

Opgedeeld in een aantal verschillende sequenties transporteren Maddin en co-regisseur Evan Johnson de kijker naar wonderlijke plekken als een houtje-touwtje onderzeëer met nog slechts enkele uren zuurstof, een bos geregeerd door de Rode Wolven, die bij nader inzien minder te vrezen zijn dan je denkt, en een dokter die gevangen wordt gehouden door dansende vrouwen in skelettenpakken. In een duizelingwekkende snelheid monteert Maddin zijn scènes, inclusief een ontelbaar aantal tussentitels met soms dialogen, soms alleen kreten. Zijn beste werk sinds MY WINNIPEG, en minstens zo grappig. Het is met 130 minuten aan de lange kant, want hij gebruikt iedere millimeter scherm die hij heeft, maar daar zal je de fans niet over horen.

Lees hier het interview dat ik met Guy Maddin had in 2009: http://thecultcorner.com/interviews/interview-guy-maddin