Next Door

De hopeloosheid is af te lezen van de verbeten kop van John, gespeeld door het Noorse talent Kristoffer Joner. Zijn vriendin Ingrid is net bij hem weggegaan en komt nog even de laatste dozen ophalen. Haar nieuwe vriend toetert buiten zodat zij het 'alles oké'-signaal kan geven. Dat zint John totaal niet, maar ja: wat doe je er aan? Hij probeert haar nog over te halen om bij hem terug te komen, maar leest de angst in haar ogen. Daarop reageert hij geërgerd dat hij haar toch nooit iets aan zou doen. Toch? Dan starten de openingscredits en kan de nachtmerrie beginnen.

Als Ingrid de deur achter zich dichtgetrokken heeft, krijgt John weinig tijd om eens even lekker moedeloos weg te kwijnen. Zijn buurvrouw komt hem namelijk lastig vallen met het verzoek om een kast in haar huis te verplaatsen. Voor het eerst ziet hij hoe buurvrouw Anne daar samenwoont met haar dochter Kim. Twee wereldvreemde vrouwen, die net iets te veel afweten van zijn zojuist beëindigde relatie met zijn vriendin. Hebben ze alles af zitten luisteren? Wat hebben ze dan nog allemaal meer gehoord? Weer thuisgekomen inspecteert John eerst even de muren op gaten. Je zou er toch direct paranoïa de van worden en hij heeft al zoveel aan zijn hoofd. Lang kan hij er niet bij stil staan, want er wordt aangebeld en weer staat Anne voor de deur. Of hij even op haar dochter Kim kan passen.

Met tegenzin stemt John toe en opnieuw valt hem op dat hun huis uit wel erg veel kamers en gangen bestaat. Overal ligt troep en luide hardrockmuziek overstemt alles. In een soort peeskamertje vindt hij de schaars geklede Anne, die hem na een erotisch verhaal te hebben verteld op een wel erg hardhandige wijze verleidt. Dit alles eindigt in een seksscène waar niet alleen de Noorse keuring over viel, maar waar David Cronenberg zijn idee voor A HISTORY OF VIOLENCE vandaan zou kunnen hebben gehaald. Niets is meer wat het lijkt. Het appartement van de buurvrouwen speelt daarin een belangrijke rol en is bedreigender en benauwender dan dat van Bill Pullman en Patricia Arquette in LOST HIGHWAY van David Lynch. De drie acteurs brengen de beklemming meesterlijk in beeld en zeker als Ingrid's nieuwe vriend Åke zich in het gezelschap mengt, wordt NEXT DOOR een intense nachtmerrie waaruit John maar niet wakker lijkt te worden.

Met NEXT DOOR heeft regisseur Pål Sletaune een kleine, zeer beklemmende thriller over verlatingsangst gemaakt, die scoort op alle fronten. Het scherpe horrorkantje komt in de beste traditie van Cronenberg extra hard aan, omdat het de oppervlakte openscheurt. De art-direction en het camerawerk zijn van hoog niveau en creëren een zeer overtuigende nachtmerrie die prachtig wordt ondersteund door de dreigende score van Simon Boswell. Sletaune is klaar voor het grotere werk, en dan maar hopen dat hij daarin trouw zal blijven aan het vertellen van dergelijke intense, compromisloze cinema.