127 Hours

Between a Rock and a Hard Place is de titel van het autobiografische boek waarop Danny Boyle zijn negende speelfilm baseerde. Het is tevens een pijnlijk treffende beschrijving van de 127 uur die de Amerikaan Aron Ralston vastzat in een van de vele kloven in een van de vele rotsen van de Blue John Canyon in de staat Utah. De geoefende bergbeklimmer kwam in april 2003 in die benarde positie terecht nadat een rotsblok afbrak en zijn rechterarm vastdrukte tegen de rotswand. Slokje voor slokje dronk Ralston zijn watervoorraad op, kraste zijn naam ter identificatie in de rotswand en maakte video-opnames waarin hij afscheid nam van zijn familie.

Regisseur Boyle komt snel ter zake na een korte introductie van Ralston als relaxte waaghals die al fietsend en flirtend met twee meiden de canyon als zijn broekzak blijkt te kennen. De vaart van de snel gemonteerde scènes met poppy muziek en flitsend camerawerk van Anthony Dod Mantle (DOGVILLE, SLUMDOG MILLIONAIRE) komt al na korte tijd tot complete stilstand als het blok valt en we de resterende pakweg tachtig minuten met hem doorbrengen terwijl hij op een onbereikbare plek onbeweeglijk vastzit en slechts kan wachten op de dood.

Aan acteur James Franco (SPIDERMAN, MILK) de eervolle taak om op een enkele flashback na nagenoeg de gehele verdere speelduur vanuit die benauwende ruimte gestalte te geven aan een man die zijn positieve levensinstelling met iedere druppel water van zijn flesje uit zich voelt trekken. Na 24 uur zegt hij tegen zichzelf dat hij zijn gezond verstand niet moet verliezen, maar dan weten wij dat Ralston het nog moeilijk zal gaan krijgen in die resterende vier bloedhete dagen en steenkoude nachten. 

De titel van de roman duidt op een probleem waarvan beide mogelijke oplossingen ongewenst zijn. Als a rock uit de titel hier staat voor de dood als een ongunstige uitweg, wat is dan de andere, die hard place? Doeltreffend weet regisseur Danny Boyle het publiek met behulp van het uitgebeende script en een excellerende James Franco langzaam maar zeker naar de uiterst akelige finale te leiden. Een finale waarnaar we zowel snakken als einde van Ralstons lijdensweg, maar waar we tegelijkertijd ook van gruwelen alsof we onze eigen nachtmerrie beleven.