The Curious Case of Benjamin Button

Voormalig videoclipregisseur David Fincher (Express Yourself - Madonna, Englishman In New York - Sting, Freedom 90 - George Michael, Who Is It - Michael Jackson) kreeg in 1992 voor het eerst de gelegenheid om zijn kunsten te vertonen aan het bioscooppubliek toen hem werd gevraagd het derde deel uit de beroemde ALIEN-horrorserie te regisseren. Alhoewel er op dat moment al vele regisseurs aan het zeven jaar durende project verbonden waren, valt dat aan de uiteindelijke film ALIEN³ nauwelijks op te merken. Fincher brak vol bravoure heel bewust met de stijl van de twee voorafgaande delen en presenteerde een duistere, zeer gestileerde film met een opvallend naargeestig einde. De signatuur van Fincher werd weliswaar niet door iedere fan van de serie gewaardeerd, maar gaf de reeks een buitengewoon frisse, verrassende draai.

De combinatie van een nadrukkelijke stilering en een prikkelend script zonder obligate plotwendingen kenmerkten vervolgens al zijn latere werk, waaronder SE7EN (1995), THE GAME (1997), FIGHT CLUB (1999) en ZODIAC (2007). Aan het opzichtige THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON heeft Fincher zich echter vertild. De grens van overstilering wordt in de eindeloze 166 minuten tot vervelens toe overschreden, en ditmaal is er geen sterk script als ruggengraat. De tenenkrommende wenskaartendialogen van scenarioschrijver Eric Roth (FORREST GUMP, THE INSIDER, MUNICH) creëren in combinatie met die over-the-top vormgeving en dichtsmerende muziekscore een gevoelsarme, zwakke film vol Hollywood kitsch. Van de dertien Oscarnominaties zijn de technische overigens volkomen terecht, want op productieniveau is de film dik in orde.

THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON is gebaseerd op een kort verhaal van F. Scott Fitzgerald en heeft het even curieuze als intrigerende uitgangspunt van een leven dat in omgekeerde volgorde wordt geleefd; in New Orleans wordt een baby geboren met het verschrompelde lichaam van een hoogbejaarde, en met iedere minuut die deze Benjamin Button (Brad Pitt) opgroeit, wordt hij jonger. De make-up afdeling verdient voor de langzame transformatie alle lof. Ook Cate Blanchett ziet er als hoogbejaarde geliefde van Benjamin zeer overtuigend uit. De wat gezochte verhaalstructuur met meerdere vertellers creëert door het alsmaar heen-en-weer schieten tussen heden en verleden een flinke portie afstandelijkheid.

Alhoewel het uitgangspunt veelbelovend is, roepen de personages geen enkel medeleven op. En dat terwijl het script barst van het drama en de diepe tragedies elkaar in ras tempo opvolgen. Zelfs de orkaan Katrina, die er met de haren wordt bijgesleept, weet hier geen enkele emotie op te wekken. David Fincher en de vaste Spielberg producenten Frank Marshall en Kathleen Kennedy wilden te veel en vergaten om adempauzes in te lassen in hun drang om een compleet levensverhaal te vertellen. Er zit geen rust in de film: de camera vliegt van scène naar scène om Benjamins lotgevallen aannemelijk te maken, waarbij iedere scène volkomen is dichtgesmeerd met de muziek van Alexandre Desplat en de irritante voice-over van Brad Pitt. Het is dan ook bijna ondenkbaar dat er kijkers zijn die THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON een tweede kijkbeurt zullen gunnen.