Victoria

Laat ik beginnen met het meest bijzondere van deze vierde film van de Duitse regisseur Sebastian Schipper, die als acteur te zien was in onder andere LOLA RENNT en THE ENGLISH PATIENT. Schipper en zijn Noorse cameraman Sturla Brandth Grøvlen hebben de hele 140 minuten durende film in één take opgenomen, zodat we exact hetzelfde tijdsverloop meemaken als de personages. Er staat daaruitvolgend dus geen editor op de credits, want er viel niets te monteren. Een technisch helse onderneming, die de cast zowel onder druk zette als vrij liet, omdat de acteurs mochten improviseren naar hartenlust. Er was natuurlijk een script en een zeer precies uitgedokterd opnameschema voor alle acteurs en figuranten, maar de vijf hoofdacteurs mochten improviseren zolang ze maar in hun rol zouden blijven.

Zo, dat was het goede nieuws. Het minder goede nieuws is dat het geen goede film heeft opgeleverd. Wel een energieke, maar geen goede. Eerst maar even het plot: het nette, Spaanse meisje Victoria (Laia Costa) is drie maanden in Berlijn, en werkt in een koffietentje. Als ze na een nacht alleen dansen naar huis wil, raakt ze aan de praat met vier Berlijnse aso’s. Ze laat zich meenemen naar hun vaste hangplek op een flatgebouw, enigszins gecharmeerd door Sonne (Frederick Lau), de leider van het stel. Je houdt je hart dan al twintig minuten vast, want het contrast tussen het meisje en de jongens is zo nadrukkelijk dat dit wel fout moet gaan. Hetzijn écht geen lieverdjes; ze maken ruzie op straat, een van hen bekent iemand te hebben vermoord, ze jatten en misdragen zich. Blijkbaar geen reden voor Victoria om misschien te een deurtje verder te gaan. Sterker nog, ze helpt ze uiteindelijk met een bankoverval en trekt schietend met ze door Berlijn.

Iedere geloofwaardigheid is de film dan al verloren. Maar het blijft spannend door het kinetische camerawerk én door dat contrast: dat die aso’s eraan gaan, interesseert je na een half uur al niet meer, maar het blijft spannend of zij het gaat overleven. Het is een kaart die te goedkoop is om te spelen. Ik bedacht mij op de halve speelduur dat je hetzelfde effect zou sorteren als je bijvoorbeeld Indiana Jones tijdens zijn gehele zoektoch naar de Lost Ark een pasgeboren baby in zijn handen zou drukken. Het maakt het tien keer spannender, maar is effectbejag, en eigenlijk een beetje valsspelen. Toen Victoria en Sonnen in een van de vele eindes die deze film rijk/arm is potverdriedubbeltjes een pasgeboren baby gebruiken om uit een heikele situatie te geraken, brak mijn klomp en daarmee was de kous af. Weer en half puntje minder, zodat we voor de technische verdiensten en de fijne ensemblecast er nog tweëeneenhalf overhouden.