The Ghost Writer

Eind september 2009 wordt regisseur Roman Polanski gearresteerd bij binnenkomst in Zwitserland, waar hij op een filmfestival van Zürich een oeuvreprijs in ontvangst zou gaan nemen. De opnames voor zijn film THE GHOST WRITER zijn op dat moment gelukkig al achter de rug, maar de postproductie en eindmontage zijn nog in volle gang. Op het filmfestival van Berlijn, waar de film afgelopen februari in première ging in afwezigheid van de onder huisarrest geplaatste Polanski, vertelt zijn producent op de persconferentie dat zij met elkaar communiceerden over de montage via briefjes die in en uit de gevangenis werden gesmokkeld. Zo is de film gedurende Polanski's hechtenis uiteindelijk nog wel voltooid zoals hij dat wilde. Het resultaat is een vakkundig gemaakte, aangename politieke thriller over een ghostwriter die moet vrezen voor zijn leven wanneer hij besluit de memoires van de gewezen Engelse premier te schrijven.

Omwille van schandalen waarin de oud-premier onder andere werd beticht van geheime afspraken met het Witte Huis leeft Adam Lang al enige tijd teruggetrokken uit de Britse politiek in een zwaar beveiligd huis op een Amerikaans eiland. Ver weg van alle media kan Lang, een prettig uitgebalanceerde rol van Pierce Brosnan, zich in alle rust richten op zijn memoires. Niet dat hij de pen zelf ter hand neemt; net als voor zijn politieke speeches huurt de gewezen premier ook daar een schrijver voor in. Probleem is dat zijn ghostwriter niet alleen slecht schrijft, maar ook nog eens wordt vermoord. Zijn vervanger (Ewan McGregor) zwicht voor het genereuze honorarium en vertrekt naar het eiland. Daar raakt de broodschrijver direct verstrikt tussen de leugens van de aalgladde premier, door schrijver/scenarist Robert Harris als een tweederangs Tony Blair neergezet, en het geraffineerde gedrag van Langs echtgenote, een rol van de altijd sterke Olivia Williams (RUSHMORE, AN EDUCATION).

Roman Polanski voert de spanning als een 21ste eeuwse Hitchcock langzaam op door de ghostwriter steeds kleine brokjes informatie te geven terwijl het net zich stukje bij beetje om hem sluit. Noemenswaardig voor deze wat gedateerde aanpak is bijvoorbeeld de scène waarin de broodschrijver op bezoek gaat bij Paul Emmett (Tom Wilkinson), een voormalige jaargenoot van de oud-premier. Een wat toneelmatige, ellenlange en in het plot veel te geïsoleerde scène, die net als het algehele tempo en de onrealistische setting van het hele verhaal sterk doet terugdenken aan de thrillers uit de jaren veertig en vijftig. Maar zoals dat gaat met dit type ouderwetse politieke thrillers ligt de held altijd net iets te veilig voor op de slechteriken en stuwt de zoektocht naar de waarheid de plot net iets te rustig naar de wat belegen finale, waarin de puntjes op de i worden gezet. Dat Polanski en schrijver Harris nog een verrassing in petto hebben is aardig, maar maakt THE GHOST WRITER tot niets meer dan een zorgvuldig opgebouwde, fatsoenlijke politieke thriller.