Adoration

In 1986 zet de Jordaniër Nezar Hindawi zijn zwangere verloofde Anne Murphy in Londen op een vliegtuig met bestemming Tel Aviv. Bij een veiligheidsonderzoek door medewerkers van El Al worden er explosieven in haar tas gevonden. Ze bleken geplaatst door haar toekomstige echtgenoot en vader van hun nog ongeboren kind. Hij kreeg een gevangenisstraf van vijfenveertig jaar opgelegd. De Canadese regisseur Atom Egoyan baseerde zijn twaalfde speelfilm op De Zaak Hindawi.

Op een Canadese middelbare school gebruikt lerares Sabine (Arsinée Khanjian) het nieuwsbericht in haar Franse les. Eén van haar leerlingen is Simon (Devon Bostick), een wat verwarde zoon van verongelukte ouders. Simon besluit zijn schriftelijke overhoring te schrijven vanuit het gezichtspunt van het ongeboren kind dat destijds samen met alle andere passagiers zou zijn opgeblazen. Sabine moedigt hem aan om dit leugen vol te houden. Simon blijft in zijn rol en binnen enkele dagen groeit zijn verhaal via klasgenoten en internet-nieuwsgroepen uit tot een hype waar hij geen vat meer op heeft. Het is de start van Simons volwassenwording waarbij de waarheid achter zijn eigen familiegeschiedenis van meer kanten kan worden bezien dan hij voor mogelijk hield.

ADORATION is daarmee geenszins een verslag van de gebeurtenissen zoals die in 1986 daadwerkelijk plaatsvonden en de wereld diep schokten. Egoyan gebruikt het voorval om het verhaal van Simons gebroken familie te reconstrueren door stapje voor stapje dingen uit zijn verleden te onthullen. En hij doet dat op een voor hem kenmerkende wijze: als een spel vol verstrooiing rondom waarheid, identiteit, opvoeding en culturele bagage. Ditmaal met een stevige nadruk op de invloed van elektronische media. De groepsdiscussies via Apple iChat zet Egoyan terecht in als symbool dat waarheid niet bestaat en mensen zich in de vorming van hun identiteit veelal laten leiden door instinctieve reacties die hun wereldbeeld bevestigen, en niet uitdagen.

ADORATION giet enkele actuele thema's in een intrigerende vorm. Helaas komt schrijver/regisseur Egoyan door zijn vergezochte constructie van de verhaallijnen over als een op hol geslagen leraar filosofie en maatschappijleer. Bijvoorbeeld de opvatting dat Simons gefantaseerde vader een potentiële moordenaar is, maar wel een die respect verdient omdat hij zó ver durft te gaan voor een idee. Een interessant denkbeeld dat direct raakt aan de nog altijd actuele discussie over martelaarschap en de orthodoxe naleving van Bijbel en Koran. Maar door de in een thrillervorm gegoten constructie van ADORATION waarin alles kort worden aangestipt en niemand is wie hij blijkt te zijn, vallen alle ideeën uit Egoyans handen en blijft de kijker gefrustreerd achter.