White Bird in a Blizzard

Als Kat (Shailene Woodley) zeventien jaar oud is, verdwijnt haar moeder Eve (Eva Green). Ze blijft er verrassend rustig onder. In flashbacks zien we dat Eve geen moeder was waar de meeste tienermeisjes blij mee zouden zijn: dominant, jaloers op haar dochter en niet in staat haar volwassenwording te accepteren. Eve zag haar kind liever als schattig huisdier dan als mens (ze heet niet voor niets Kat).

Maar nu ze er niet meer is, is de weg vrij om te groeien. Verrassend genoeg blijkt daar de focus van het verhaal te liggen. In de eerste akte wordt nog gesuggereerd dat de film een mysteriethriller is, maar nee: het politieonderzoek gaat nergens heen en WHITE BIRD IN A BLIZZARD wordt een coming-of-age-drama.

Helaas is het nogal ongeïnspireerd wat regisseur en scenarist Gregg Araki (MYSTERIOUS SKIN, KABOOM) te vertellen heeft over de ontwikkeling van een tienermeisje. Kat en haar vrienden (Gabourey Sidibe en Mark Indelicato) voeren cynische tienergesprekken over hoe saai het leven is in de rustige buitenwijk waar ze wonen. Oh, de verschrikking van de suburbs: dat weten we nou wel. Af en toe komt er een pseudofilosisch statement voorbij. Kat in voice-over na haar ontmaagding: 'In a moment, my virginity disappeared. Just like my mother.' Wat moeten we daarmee?

Vermakelijker zijn de flashbackscènes waarin we het huwelijk tussen Eve en Brock (Christopher Meloni) uit elkaar zien vallen. Beiden spelen ze een karikatuur: hij een zielige sukkel, zij een dominante bitch. Behoorlijk clichématig allemaal, maar vooral Green is amusant met haar bewust overdreven spel. De actrice heeft zich de laatste jaren gespecialiseerd in camp: DARK SHADOWS, 300: RISE OF AN EMPIRE, SIN CITY: A DAME TO KILL FOR, en nu dit. Aan de ene kant jammer, want wie haar debuut THE DREAMERS kijkt, weet dat ze veelzijdiger is. Maar camp ligt haar uitstekend. Haar rol, schreeuwerig en met de lichaamstaal van een dronken danseres, is één van de weinige aspecten aan WHITE BIRD IN A BLIZZARD die echt bijblijven.

Akari houdt van excessieve stijl, ook in zijn visuele aanpak. Heldere kleuren spatten van het scherm in statische shots met symmetrische composities. Het ziet er gelikt uit, op het kitscherige af. Ook het tijdsbeeld wordt vet aangezet: de film speelt zich af in de jaren '80, en daar worden we tot vervelens toe aan herinnerd. Akari slaat ons om de oren met synthesizers en Joy Division-T-shirts.

Uiteindelijk wordt Eves verdwijning toch nog opgelost, in een belachelijke plottwist die uit de lucht komt vallen om de film maar een slot te geven. Jammer, want tegen die tijd hebben we al geaccepteerd dat de film daar niet over gaat, en was het mooier geweest het mysterie in de lucht te houden.

Het lijkt erop dat Akari iets diepzinnigs wil zeggen over het leven van een jonge volwassene, maar wat precies, dat blijft wél een mysterie.