Where the Wild Things Are

In 1963 schreef en tekende de New Yorkse Maurice Sendak het kinderplaatjesboek WHERE THE WILD THINGS ARE over het jongetje Max dat ruzie krijgt met zijn moeder en zich terugtrekt in zijn fantasiewereld. Daar loopt Max een stel uit de kluiten gewassen, wat onhandelbare maar onschuldige monsters tegen het lijf. Zij kronen hem tot koning van hun rijk in een dicht bos aan de zee. Max geniet van zijn nieuw verkregen macht en aandacht en als heerser kan hij zijn opgekropte woede van thuis goed kwijt. Maar na verloop van tijd krijgt hij toch heimwee en keert huiswaarts.

Het boek, in Nederland uitgebracht als MAX EN DE MAXIMONSTERS, groeide uit tot een van de meest gelezen kinderboeken ter wereld. Toch vertrouwde Sendak pas vorig jaar, inmiddels op tachtigjarige leeftijd, zijn verhaal toe aan Hollywood toen regisseur Spike Jonze (BEING JOHN MALKOVICH, ADAPTATION) hem benaderde. Jonze beloofde het oorspronkelijke verhaal van slechts 338 woorden getrouw te blijven en veranderde alleen de manier waarop de kleine Max in zijn fantasiewereld terecht komt: in het prentenboek wordt hij zonder eten naar bed gestuurd en ziet zijn kamer veranderd in een oerwoud, terwijl Jonze hem boos het huis laat uitlopen, waarna Max een bootje vindt en naar het land van de monsters vaart.

Hollywood studio Warner Bros. financierde het project met een budget van 100 miljoen dollar en gaf Jonze daarmee onder andere de mogelijkheid om de monsters te laten maken door het team van Jim Henson's Creature Shop. Dat was de beste beslissing van dit hele project, want de monsters hebben in hun handen een bijna menselijke uitstraling gekregen. Het is een genot om ze met elkaar en met Max te zien praten, flirten, rondlummelen, werken en vooral smijten. Net als de jongen hebben de beesten namelijk hele primaire, hoekige reacties en verliezen zich te pas en te onpas in agressieve buien. De kern van het boek -samenleven vergt aanpassingsvermogen- komt ook in de film goed uit de verf als Max na een tijdje genoeg krijgt van de monsters, die maar geen hechte groep kunnen worden.

Alhoewel het oorspronkelijke prentenboek mikt op zeer jonge kinderen, heeft Warner Bros. de campagne van de film juist gericht op volwassenen. En niet voor niets, want WHERE THE WILD THINGS ARE is in de handen van regisseur Jonze geen licht verteerbare kinderfilm geworden. De monsters roepen bij eerste kennismaking een prettige verbazing op door hun ouderwetse, niet-computergegenereerde uiterlijk, maar Jonze heeft ze niet erg sympathiek gemaakt. Ze blijven tot het einde toe zelfs buitengewoon humeurig met hun treurige, wat hopeloze leventje. Voor de liefhebbers wellicht een mooi contrast met het prachtige Australische natuurschoon, maar Jonze maakt het te bont. Deze aanpak zou overigens geen onoverkomelijk probleem zijn als het script zich meer zou richten op Max. Maar die hangt er te vaak juist maar een beetje bij, niet in staat verlichting te brengen bij de monsters.

Het abrupte einde komt dan ook als een lichte schok, want er is op dat bozige en trieste gehannes in het bos na bijna niets gebeurd. Ook de terugkeer naar huis voelt geenszins als een genoegdoening voor alle ellende, omdat Max zijn opgedane levenslessen niet in de praktijk kan brengen: de film stopt als hij nog niet koud drie minuten thuis is. WHERE THE WILD THINGS ARE is daarmee een getrouwe verfilming van de oorspronkelijke tien zinnen en prenten geworden, maar valt precies tussen een kleuter- en volwassenfilm in. Te triest en saai voor de kleintjes en veel te lang uitgerekt voor de ouderen. Jonze zat overduidelijk gevangen binnen die paar gegeven zinnen van Maurice Sendak, waardoor de film indut en naar het einde toe zelfs gaat slepen. Aan de kassa in de Verenigde Statendeed de film het ondanks de gematigd positieve kritieken erg goed.