Hadewijch

Regisseur Bruno Dumont vroeg in zijn vorige vier speelfilms als TWENTY NINE PALMS en FLANDRES veel van zijn kijkers. De Franse regisseur en oud-filosofiedocent is een meester in het neerzetten van onaangename personages in onaangename situaties. Geen behaaglijke feelgood bij Dumont, maar krachtige films die een kijkervaring teweeg brengen die je niet snel van je af kunt schudden. Dumont bereikt die ongemakkelijkheid door zijn gortdroge vertelstijl, de niet-professionele cast en door steevast iedere uitleg en betekenisgeving achterwege te laten. De kijker wordt op zichzelf teruggeworpen, en dat is niet altijd een prettige ervaring. Ook de critici zijn al sinds zijn debuut LA VIE DE JÉSUS uit 1997 verdeeld. Op internationale filmfestivals wordt zijn werk gewoonlijk met zowel boegeroep als luid applaus ontvangen.

HADEWIJCH is Dumonts meest toegankelijke film tot nu toe geworden. Het is een beduidend minder confronterende, relatief bescheiden vertelling van het dwaalspoor van het Belgische meisje Céline (Julie Sokolowski), dochter van een steenrijke minister. Ze treedt op jonge leeftijd het klooster in, waar zij als novice haar katholieke naam Hadewijch krijgt. Als de nonnen besluiten dat haar strenge invulling van het kloosterleven een gezonde ontwikkeling in de weg staat, geven Hadewijch haar terug aan de maatschappij. Daar openbaren de zwakheden van het meisje zich echter nog veel nadrukkelijker, want Céline zoekt bevestiging en zelfvertrouwen bij de eerste de beste religieuze fanaticus die ze tegenkomt. Met open ogen wordt ze meegesleept naar een zeker ongeluk.

Dumonts HADEWIJCH is een aangrijpende film waarin we een zwaarmoedig jong meisje zien afglijden voor onze ogen. Terwijl het zo simpel lijkt: ga naar school, maak vrienden en omarm het leven. Maar Céline is een onnavolgbare jonge vrouw die van huis uit wel geld maar geen liefde meekreeg. Al weigert Dumont overigens om de schuldvraag geheel bij haar ouders te leggen. Er worden weinig vragen beantwoord, maar HADEWIJCH is niet helemaal hopeloos. Jeugddelinquent David (David Dewaele) die met zijn tronie zo lijkt te zijn weggelopen uit het universum van de gebroeders Dardenne, bewerkstelligt als een 21ste eeuwse Messiasfiguur uiteindelijk toch nog wat hoop. Daarmee levert ook deze film van Dumont een nog altijd verre van gemakkelijke kijkervaring, maar wel eentje met veel zachtere stekels.