Attenberg

De Griekse cinema zit sinds kort onmiskenbaar in een opwaartse spiraal. Het begon allemaal vorig jaar met het even geslaagde als bizarre DOGTOOTH, dat ondanks zijn buitenissige verhaallijn prijzen won op prestigieuze internationale filmfestivals en een Oscarnominatie ontving in de categorie beste buitenlandse speelfilm. Nu draait de even absurdistische zwarte komedie ATTENBERG in de Nederlandse filmhuizen. Hoofdrolspeelster Ariane Labed werd op het filmfestival van Venetië al onderscheiden met een Coppa Volti-award voor beste actrice.

Voor de regie van DOGTOOTH tekende vorig jaar Giorgos Lanthimos en de productie was toen in handen van Athina Rachel Tsangari; voor ATTENBERG wisselden de twee van rol: Tsangari regiseerde en Lanthimos deed de productie. Ook delen beide films dezelfde cineast Thimios Bakatakis, maar er zijn meer overeenkomsten, daar beide Griekse filmjuweeltjes een gemeenschappelijke, eigenzinnige kijk op de wereld en sommige van haar inwoners hebben.

Na THE SLOW BUSINESS OF GOING (2000) is dit de tweede speelfilm van Athina Rachel Tsangari. ATTENBERG, waarvoor ze ook het scenario schreef, is het verhaal van de onderontwikkelde 23-jarige Marina (Ariane Labed), een observerende, naïeve jonge vrouw die zich gedraagt als een klein meisje. Alles wat ze denkt te begrijpen van de wereld om haar heen, leerde ze van de natuurprogramma's van Sir David Attenborough. Dit is ook waar de film zijn ongewone titel vandaan krijgt; Attenberg is haar verbastering van de achternaam van Sir David.

Marina woont in een afgelegen en verlaten industriële omgeving, waar ze louter omgaat met haar vader Spyros (Vangelis Mourikis) en met haar seksueel vrijgevochten vriendin Bella (Evangelia Randou). Marina heeft nog nooit met een man geslapen, maar nu haar vader langzaam doodgaat aan kanker voelt ook zij de noodzaak om eens in contact komen met haar verborgen seksuele en meer communicatieve ik. Daar hoeft ze niet veel moeite voor te doen, want op een dag ontmoet ze een ingenieur (DOGTOOTH-regisseur Giorgos Lanthimos), die haar leven in een nieuwe richting lijkt te sturen.

ATTENBERG windt er geen doekjes om en begint direct behoorlijk ongewoon met een lange scène waarin Bella haar best doet om haar vriendin te leren zoenen. Het is een wat moeizaam te aanschouwen scène, omdat de twee jonge volwassenen minutenlang zoenen op de manier die slechts aan hele jonge kinderen lijkt voorbehouden. Het is duidelijk; dit zijn onalledaagse personages  die we zullen moeten gaan leren kennen om in ons hart te sluiten. Gelukkig maakt Athina Rachel Tsangari dit een stuk eenvoudiger dan valt te vrezen tijdens die openingsscène, en de film blijkt gaandeweg het meer mainstreamzusje van DOGTOOTH.

Zonder het publiek volkomen de diepte in te gooien zoals dat gebeurde in DOGTOOTH weet regisseur Tsangari door het opvoeren van interessante en compleet originele personages ons succesvol te verbinden aan de bizarre en afstandelijke wereld die ze creërde. Met ATTENBERG heeft de Griekse cinema er weer heerlijk absurdistisch en zonderling drama bij die een groot publiek en vele prijzen verdient.