Aliens vs. Predator 2

De ooit zo fantasierijk door de Zwitserse kunstenaar H.R. Giger ontworpen aliens zien er namelijk uit zoals ze eruit horen te zien: eng, druipend en dampend. Ook de predator is fantastisch vormgegeven. En beide monsters zijn eindelijk vooral echt: echte monsters gemaakt van echte rubberen pakken met daarin echte mensen. Dat blijkt meteen in de eerste scènes al een heel fijn weerzien. In de scène waarmee deze sequel opent wordt in een ruimteschip uit een overleden predator een alien geboren. De eerste van een ruim aantal zogenoemde chestbusters van dit deel. Dit buitenaards wezentje zal op aarde in rap tempo, want de Brothers Strause laten de wezens dit deel erg snel opgroeien, uitgroeien tot een hybride predalien wezen.

Voor het eerst in de Alien en Predator-serie gaan de beesten los in een rustig Amerikaans dorp. Geen ruimte, geen jungle, maar een slaperig stadje in de heuvels van Colorado. Als de eerste bewoners verdwijnen en een zoektocht niets meer oplevert dan een totaal ontvelt lijk, is het al veel te laat voor de sheriif en zijn burgers. Vele tientallen aliens jagen dan op warme mensenlichamen om hun eieren uit te broeden. Een predator op zijn thuisplaneet is echter zo geïrriteerd dat een van zijn soort is vermoord, dat hij er alleen op uit gaat om het op te nemen tegen alle aliens én tegen de hybride predalien.

Het grote verschil met het eerste deel uit deze clash of the extra-terrestrial monsters ligt in de vrijheid die productiemaatschappij 20th Century Fox de makers gaf door akkoord te gaan met een filmkeuring van zeventien jaar en ouder. Dit gaf Colin en Greg Strause de kans om flink uit te pakken met gruwelijke speciale effecten. Door er daarnaast voor te kiezen om een groot deel van de film in het donker te filmen tijdens aanhoudende regenbuien krijgt Aliens vs. Predator 2 de kans om echt eng te worden. Dat voor echt gruwelen ook een persoonlijke band met de slachtoffers is vereist, realiseerden de makers zich misschien wel van tevoren, maar aan het eindproduct te zien, zijn veel scènes met de menselijke personages geschrapt.

De personages zijn daarmee uiteindelijk niet veel meer dan bordkartonnen prooien, want gedurende de 86 minuten krijgen de aliens en de twee predators ongekend veel screentijd. En gelukkig dus vooral in het donker en in mooie settings, zoals het riool en een duister ziekenhuis op noodaggregaat, waar in enkele onsmakelijke scènes de mensen als broedplaatsen worden gebruikt. Het hoge gamegehalte van het eerste deel is in dit tweede deel volledig verdwenen en de buitenaardse wezens zijn prachtig vormgegeven. Verwacht echter geen terugkeer naar de werkelijk angstaanjagende eerste delen van beide successeries, maar wel een vermakelijke titanenstrijd in de frisse setting van een slaperig stadje dat binnen twee dagen wordt omgetoverd in een bloedbad.