Evil Dead

Horrorremakes hebben nogal een slechte reputatie. Dankzij overbodige onzin als THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE (2003) en A NIGHTMARE ON ELM STREET (2010) halen de fans er doorgaans bij voorbaat al hun neus voor op. Zo is het echter niet altijd geweest: INVASION OF THE BODY SNATCHERS (1978), THE THING (1982) en THE FLY (1986) zijn uitgegroeid tot op zichzelf staande klassiekers. In tegenstelling tot de meeste hedendaagse remakes, pogen zij geen herhaling te zijn van het origineel, maar komen juist met een nieuwe kijk op het verhaal.

EVIL DEAD kan niet in bovenstaand rijtje genoemd worden, maar is ook allesbehalve een slappe herhalingsoefening. De film wijkt op voldoende punten af van de plot van THE EVIL DEAD (1981) (let op het subtiele verschil in de titels) om als vervolg gekeken te kunnen worden, en brengt op enkele narratieve punten zelfs een verbetering aan.

Zo hebben de onfortuinlijke twintigers ditmaal een andere reden om met z'n vijven naar een afgelegen hutje in de bossen te gaan: een van hen, Mia (Jane Levy), is een drugsverslaafde, en haar vrienden zijn van plan haar hier te helpen afkicken.

Dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke: een oud boek wordt gevonden, duistere spreuken worden voorgelezen, en de kwade kracht die in het bos huist komt te voorschijn om bezit te nemen van mensenlichamen. Mia's drugsverslaving blijkt opnieuw een verhaaltechnisch slimme zet: haar demonische gedrag wordt door haar vrienden geïnterpreteerd als een afkickverschijnsel.

Sommige mensen hebben altijd wat te zeuren: wie leest er nou een boek waarop geschreven staat: "LEAVE THIS BOOK ALONE," vroegen veel critici zich af. Wat zij vergeten, is dat de personages in EVIL DEAD niet weten dat ze in een horrorfilm zitten (het is SCREAM niet!). Natúúrlijk lees je een boek waarop staat dat je het niet mag lezen. Dat is volkomen begrijpelijk, menselijk gedrag.

Even begrijpelijk is het, dat de arme twintigers het moeilijk over hun hart kunnen verkrijgen hun bezeten metgezellen met een geweerschot naar de hel te sturen. Dat dóe je gewoon niet met je zus, al heeft ze gele ogen en vloekt ze als Regan in THE EXORCIST. De kracht van EVIL DEAD zit hem dan ook deels in de geloofwaardige relaties tussen de personages, en de menselijke manier waarop ze omgaan met de absurde situatie waarin ze belanden.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar een EVIL DEAD-film staat of valt natuurlijk bij het onbetamelijke bloedvergieten. Die is over het algemeen dik in orde. Als het op het verminken en vernietigen van het menselijk lichaam aankomt, zijn praktische effecten oneindig veel realistischer dan digitale: dat bewijst de film maar weer eens. De intensiteit van het geweld wordt verhoogd door de economische cameravoering van Aaron Morton. Hij begrijpt dat een rechttoe rechtaan shot genoeg is om de pijn van een spijker door een arm voelbaar te maken. Vergelijk zijn eenvoudige vertoning van de gruwel met de kinetische cinematografie van de SAW-films en je ziet: hoe minder stilistische opsmuk, hoe harder de klap aankomt.

De charme van het origineel kan natuurlijk niet overtroffen worden. THE EVIL DEAD is een klassieker, omdat de film bewees hoe veel er mogelijk was met een minibudget (zo'n 350.000 dollar) en een grote hoeveelheid vindingrijkheid en creativiteit. De film was amateuristisch in de originele zin des woords: gemaakt door liefhebbers. Nee, de speciale effecten waren niet altijd realistisch, maar moet dat dan? Inderdaad, soms was Sam Raimi's virtuoze camerawerk iets te veel van het goede; we keken naar een jonge regisseur die niet wist of hij ooit nog een film zou maken, en daarom alles uit de kast haalde.

Die magie heeft EVIL DEAD niet; de film is gelikter, toonvaster en minder uitbundig dan het origineel. Dat zou je als een nadeel kunnen zien, maar wie zat er op een herhaling te wachten? EVIL DEAD is gewoon een uitstekende horrorfilm, die het publiek aanvalt met beestachtige agressie.