Hereditary

Ieder jaar is er één horrorfilm die met kop en schouders boven de rest van het genre uitsteekt, zoals IT FOLLOWS (2014), RAW (2016) en GET OUT (2017). HEREDITARY (2018) behoort niet alleen tot die categorie, maar overtreft deze films; het is zonder twijfel de engste film in jaren.

Annie woont met haar gezin in een afgelegen huis in het bos, waar ze voor haar werk miniaturen maakt, waaronder poppenhuizen. Haar man (Gabriel Byrne) werkt als psychiater en hun zoon Peter (Alex Wolff) en dochter Charlie (Milly Shapiro) gaan naar de middelbare school. Als hun grootmoeder komt te overlijden erkent Annie dat ze geen goede band had met haar overleden moeder. Het was een moeilijke vrouw, met haar eigen rituelen en veel tegenslag in haar leven. De familie is nog maar net begonnen met rouwen als er zeer verontrustende dingen beginnen te gebeuren…

Annie wordt voortreffelijk gespeeld door de Australische Toni Collette (THE SIXTH SENSE 1999), in een erg emotionele rol waarbij haar gezicht alle denkbare vormen van afgrijzen vertoont. Gabriel Byrne speelt haar echtgenoot als een passieve man die zichtbaar moeite heeft met alle negatieve ontwikkelingen rondom zijn gezin. Milly Shapiro is goed als de eenzame, in zichzelf gekeerde Charlie, die liever in haar eentje zit te knutselen, zoals haar creatieve moeder. Alex Wolff speelt geweldig, net als Annie heeft Peter het extra zwaar te verduren in het gezin. Wolff doet niet onder voor Toni Collette, waarbij je wel eens vergeet dat hij pas 20 jaar is.

De cameravoering van director of photography Pawel Pogorzelski en de filmmuziek van Colin Stetson, komen onder regie van Ari Aster beheerst en vol zelfvertrouwen over. Vanaf het eerste dolly-shot van een poppenhuis weet je dat je in de handen van een kundige filmmaker bent die de grammatica van horror volledig beheerst. Je krijgt meteen het onbestemde gevoel dat alles in tranen zal eindigen. Een subtiele, maar uiterst effectieve hartslag, die bijna niet te horen is, draagt bij aan het gevoel van onbehagen en werkt flink op je zenuwen.

Een vergelijking met THE SHINING (1980) ligt voor de hand, niet alleen omdat in die film de horror zich binnen een gezin afspeelt, maar ook vanwege de iconische status in het genre. Afgezien van een of twee effectieve jumpscares laat Aster zich niet verleiden tot goedkope horrortrucs. Hij slaagt erin om op ingenieuze wijze angst voor de realiteit en het bovennatuurlijke te combineren. De tot nu toe onbekende regisseur heeft met HEREDITARY een fantastisch debuut gemaakt, dat zich kan meten met de klassieke horrorfilms zoals THE SHINING of THE EXORCIST (1973). Menig moderne horror-regisseur zal stikjaloers zal zijn, en terecht.